آن کس که به دست، جام دارد
سلطانیِ جَم، مُدام دارد
آبی که خِضِر، حیات از او یافت
در می‌کده جو، که جام دارد
سررشتهٔ جان، به جام بگذار
کاین رشته از او نظام دارد
ما و مِی و زاهدان و تقوا
تا یار، سرِ کدام دارد
بیرون ز لبِ تو ساقیا نیست
در دور، کسی که کام دارد
نرگس همه شیوه‌های مستی
از چشمِ خوشت به وام دارد
ذکرِ رخ و زلف تو دلم را
وردی‌ست که صبح و شام دارد
بر سینهٔ ریشِ دردمندان
لعلت نمکی تمام دارد
در چاهِ ذَقَن چو حافظ ای جان
حُسنِ تو دو صد غلام دارد
صد نامه فرستادم و آن شاه سواران
پیکی ندوانید و سلامی نفرستاد
«حافظ»
(لِ) (اِمص.) تصفیه، پالایش.
(لُ) ( اِ.) پیمانه‌ای که از شاخ کرگدن یا گاو یا عاج فیل یا چوب درست کنند.
(لَ دِ) (ص فا.) صاف کننده، تصفیه کننده.
(لَ هَ) (اِمر.) افسار، مهار، کمند. ؛ از زیر ~کسی در آمدن از تسلط و فرمان کسی درآمدن.
(س ِ) ( اِ.) غم، اندوه.
(نِ) ( اِ.) پرستو.
(~.) (اِمر.) نک پالاوَن.
(دَ) [ په. ]
۱- (مص م.) صاف کردن، پاک کردن.
۲- تهی کردن.
۳- (مص ل.) پاکیزه شدن.
۴- (مص م.) تباه کردن، ضایع کردن.
۵- (مص ل.) تباه شدن، ضایع شدن.
۶- (مص م.) گداختن، ذوب کردن، به قالب ریختن سیم و زر ...
(دِ)
۱- (ص مف.) صاف و پاک شده.
۲- پاک و مطهر.
۳- (اِ.) از انواع دسرهای ایرانی.
(نِ) (اِمر.) نک پالاوَن.
(نِ) (اِمر.) نک بالکانه.
(لَ) [ سنس. ] (اِ.) کجاوه بی سقف.
(دَ)
۱- (مص م.) صافی کردن، تصفیه کردن.
۲- جستجو کردن چیزی در خاک.
۳- فروریختن.
۴- به آخر رسیدن.
(دِ) (ص مف.) صاف شده، خالص شده.
(اِ.)
۱- باغ، بوستان.
۲- کشتزار.
۳- زمینی که در آن خربزه، خیار و مانند آن بکارند.
(اِمر.)
۱- باغبان، دشت بان.
۲- آهنگی از موسیقی قدیم.
(اِمر.)= بالیک: پای افزاری از چرم گاو که رشته‌ها در آن بسته اند؛ پای افزار، کفش، چارق، شم، پاپیچ، پاتابه، لفافه.
( اِ.)
۱- رنگ، لون.
۲- شبیه، نظیر.
(شُ دَ) (مص ل.) پایمال شدن.
(مَ) (ص مر.) گرفتار، درمانده.
