آن کس که به دست، جام دارد
سلطانیِ جَم، مُدام دارد
آبی که خِضِر، حیات از او یافت
در می‌کده جو، که جام دارد
سررشتهٔ جان، به جام بگذار
کاین رشته از او نظام دارد
ما و مِی و زاهدان و تقوا
تا یار، سرِ کدام دارد
بیرون ز لبِ تو ساقیا نیست
در دور، کسی که کام دارد
نرگس همه شیوه‌های مستی
از چشمِ خوشت به وام دارد
ذکرِ رخ و زلف تو دلم را
وردی‌ست که صبح و شام دارد
بر سینهٔ ریشِ دردمندان
لعلت نمکی تمام دارد
در چاهِ ذَقَن چو حافظ ای جان
حُسنِ تو دو صد غلام دارد
عیب رندان مکن ای زاهد پاکیزه سرشت
که گناه دگران بر تو نخواهند نوشت
«حافظ»
(دَ) (ص.) هر چیز زشت و زبون.
(د) (اِ.)
۱- درست، حق.
۲- سود، فایده.
۱ - (اِ.) آفتاب، خورشید.
۲- ستاره، بخت، طالع.
(رَ) (اِ.) آفتاب، خورشید.
(اِ.) خورشید.
(قَ) [ عبر. ] (اِ.) درخشش بخار، تشعشع بخار.
(مُ) (اِ.) هُرمز.
(هُ مُ) [ فر. ] (اِ.) قسمتی از ترشحات داخلی که به وسیله غدد مترشحه داخلی ترشح می‌شود و اثر تحریکی و حیاتی روی سایر اعضای بدن دارد.
(اِ.) آواز تند و تیز مانند صدایی که از طاس برنجی و امثال آن برخیزد، آواز (بانگ).
(هَ وَّ) [ ع. ] (اِ.) دومین کلمه ساخته شده از حروف ابجد مرکب از: ه - و - ز.
(هَ وَ) [ ع. ] (اِ.)
۱- میل، آرزو.
۲- شهوت، خواهش نفس.
(~.) [ ع - فا. ] (ص فا.) شهوت پرست.
(اِ)
۱- زیرکی، آگاهی.
۲- عقل، فهم.
۳- جان، روان.
[ په. ] (اِ.) مرگ، موت.
(مَ) (ص مر.)
۱- باهوش.
۲- عاقل، بخرد.
[ په. ] (ص.) باهوش، خردمند.
(~.) (حامص.)
۱- دارای هوش.
۲- عاقلی.
۳- آگاهی، بیدار.
۴- زیرکی.
(هُ) (ق.) دست پاچه.
(~.) [ ع. ] (اِ.) هراس، ترس، بیم.
دادن (~. دَ) (اِ.) (عا.) کسی را ناگهان به جلو پرت کردن.
