آن کس که به دست، جام دارد
سلطانیِ جَم، مُدام دارد
آبی که خِضِر، حیات از او یافت
در می‌کده جو، که جام دارد
سررشتهٔ جان، به جام بگذار
کاین رشته از او نظام دارد
ما و مِی و زاهدان و تقوا
تا یار، سرِ کدام دارد
بیرون ز لبِ تو ساقیا نیست
در دور، کسی که کام دارد
نرگس همه شیوه‌های مستی
از چشمِ خوشت به وام دارد
ذکرِ رخ و زلف تو دلم را
وردی‌ست که صبح و شام دارد
بر سینهٔ ریشِ دردمندان
لعلت نمکی تمام دارد
در چاهِ ذَقَن چو حافظ ای جان
حُسنِ تو دو صد غلام دارد
از پای تا به سر همه عشقت شدم چنانک
در زیر پای عشق تو گم گشت سر مرا
«انوری»
(اِمر.)
۱- میان روز، وسط روز.
۲- نام سیستان.
۳- نام پرده‌ای از موسیقی.
(مِ) (اِ.)
۱- نصف هر چیز.
۲- پارچه‌ای که به وسیله آن روی خود را پوشند، برقع.
۳- نصف آجر یا خشت.
(نِ) (اِ.) آلت تناسلی.
(چِ) (اِ.)
۱- بالاپوش کوتاه.
۲- شمشیر و تفنگ کوتاه.
۳- هرچیز کوتاه و ناقص.
(کَ) (اِ.) نوعی صندلی دراز و پهن که چند نفر بتوانند روی آن بنشینند.
(ص.) دلیر، شجاع، پهلوان.
(نِ رِ) (اِ.) وردنه ؛ چوبی استوانه‌ای که خمیر نان را با آن پهن می‌کنند.
(نِ) (ص فا.) شنوا، درک کننده.
(نِ ش) (حامص.) دزدیده به گفتگوی دیگران گوش دادن.
(نِ دَ) (اِمص.) گوش فرا دادن، گوش کردن.
(نِ دِ) (ص مف.) شنیده.
(وِ) (اِ.) ناله، فغان.
[ په. ] (ص.)
۱- خوب، خوش.
۲- زیبا.
۳- خیلی، زیاد.
(اَ تَ) (ص مر.) خوش طالع، خوشبخت.
(اُ دَ) (مص ل.) خوشایند بودن.
(اَ) (ص مر.) خوش عاقبت.
(ص مر.) بختیار، سعادتمند.
(پَ) (ص مر.) خجسته پی، خوش - قدم.
(کِ) [ فر. ] (اِ.) فلزی است نقره‌ای رنگ و براق از خانواده آهن و بسیار صیقل پذیر.
[ په. ] (ص.)
۱- نیک، خوب.
۲- زیبا.
