آن کس که به دست، جام دارد
سلطانیِ جَم، مُدام دارد
آبی که خِضِر، حیات از او یافت
در می‌کده جو، که جام دارد
سررشتهٔ جان، به جام بگذار
کاین رشته از او نظام دارد
ما و مِی و زاهدان و تقوا
تا یار، سرِ کدام دارد
بیرون ز لبِ تو ساقیا نیست
در دور، کسی که کام دارد
نرگس همه شیوه‌های مستی
از چشمِ خوشت به وام دارد
ذکرِ رخ و زلف تو دلم را
وردی‌ست که صبح و شام دارد
بر سینهٔ ریشِ دردمندان
لعلت نمکی تمام دارد
در چاهِ ذَقَن چو حافظ ای جان
حُسنِ تو دو صد غلام دارد
شب صحبت غنیمت دان که بعد از روزگار ما
بسی گردش کند گردون بسی لیل و نهار آرد
«حافظ»
(اِمر.) پادزهر، داروی شفابخش.
(شَ جِ) (ص.) گوارا، نوشین.
(شَ یا شِ) (ص.)
۱- انوشه، جاوید، پایدار.
۲- خوشحال، شادمان.
۳- خوشبخت، سعادتمند.
(دَ) (مص م.) آشامیدن.
(ص.) شیرین، گوارا.
(رَ) (اِمر.) روان شیرین، جان شیرین.
(نِ) (ص نسب.)
۱- شراب گوارا.
۲- نوایی از موسیقی قدیم.
(نُ) [ ع. ] (اِ.) گونه، قسم. ج. انواع.
(~. عَ) [ فا - ع. ] (ص مر.) دختری که تازه عروس شده.
(نُ) (اِ.) تخم کرم ابریشم یا خود کرم.
(نَ یا نُ) [ ع. ] (اِ.) کوهان بلند (شتر). ج. انواف.
(اِ.) پژواک، صدایی که از کوه برمی گردد.
(فِ) (اِ.) شور و غوغا، بانگ و فریاد.
(دَ) (مص ل.)
۱- پژواک، بازگشتن صدا.
۲- فریاد کردن، بانگ کردن.
(اِ.)
۱- گرداگرد دهان.
۲- منقار مرغ.
۳- بینی.
۴- لوله و گردن صراحی.
(نَ) [ ع. ] (اِ.) خواب.
(نُ) (ص.) ناامید، مأیوس.
[ ع. ] (اِ.) ماهی.
(ق.) اکنون.
(اِ.)
۱- چاه زنخدان.
۲- تنه درخت.
