آن کس که به دست، جام دارد
سلطانیِ جَم، مُدام دارد
آبی که خِضِر، حیات از او یافت
در می‌کده جو، که جام دارد
سررشتهٔ جان، به جام بگذار
کاین رشته از او نظام دارد
ما و مِی و زاهدان و تقوا
تا یار، سرِ کدام دارد
بیرون ز لبِ تو ساقیا نیست
در دور، کسی که کام دارد
نرگس همه شیوه‌های مستی
از چشمِ خوشت به وام دارد
ذکرِ رخ و زلف تو دلم را
وردی‌ست که صبح و شام دارد
بر سینهٔ ریشِ دردمندان
لعلت نمکی تمام دارد
در چاهِ ذَقَن چو حافظ ای جان
حُسنِ تو دو صد غلام دارد
باغ مرا چه حاجت سرو و صنوبر است
شمشاد خانه پرور ما از که کمتر است
«حافظ»
(نَ فَ) [ ع. ] (اِ.) جِ نفقه.
(نَ فَ قِ) [ ع. نفقه ] (اِ.)
۱- هزینه زندگی زن و فرزند. ج. نفقات.
۲- آنچه انفاق کنند.
(~. کَ دَ) [ ع - فا. ] (مص ل.) انفاق کردن، بخشش کردن.
(نَ) [ ع. ] (اِ.)
۱- عبادتی که واجب نباشد، عبادت مستحب.
۲- غنیمت.
۳- عطیه، بخشش.
(نَ فَ) [ ع. ]
۱- (اِ.) غنیمت.
۲- غنیمتی که از دشمن برای مصالحه گیرند.
۳- مالی که شرعاً متعلق به پیغمیر یا امام است (از قبیل اموال میت بلاوارث، جنگل‌های طبیعی و غیره)؛ ج. انفال.
(نِ لِ) (ص.) هدر رفته، تلف شده، ضایع و خراب.
(~. دَ) (مص م.)
۱- به هدر دادن، تلف کردن.
۲- (عا.) کشتن، به قتل رساندن.
(نَ فَ) [ فا - ع. ] (ص.) بی شعور، بی خرد.
(نُ) [ ع. ] (اِ.) اثر کردن در چیزی، داخل شدن در چیزی.
(نَ) [ ع. ] (ص.) رمنده، دور شونده، نفرت کننده.
(نُ) [ ع. ]
۱- (مص ل.) رمیدن، دور شدن.
۲- حرکت کردن حاجیان از منی به سوی مکه. ؛ روز (یوم) ~ روز ۱۲ ذیحجه که حاجیان از منی به سوی مکه حرکت کنند.
۳- (اِمص.) رمیدگی.
(نُ) [ ع. ] (اِ.) جِ نفس.
(~. زَ دَ) [ ع - فا. ] (مص ل.) (عا.) فال زدن.
(نَ) [ ع. ] (مص م.) دور کردن، راندن.
(نَ) (اِ.)
۱- بوق، شیپور.
۲- بانگ بلند، ناله و زاری.
(~. مِ) (اِمر.)حکم و فرمان پادشاهان برای گرد آمدن سپاه.
(نَ) [ ع. ] (ص.)
۱- گرانمایه، قیمتی.
۲- نیکو، مرغوب.
(نِ)(اِ.) (عا.) غرغر، بهانه، بهانه جویی.
(نِ. زَ دَ) (مص ل.) (عا.)
۱- بهانه - جویی کردن.
۲- غرغر کردن.
(نِ. نِ) (ص مر.) (عا.) کسی که زیاد بهانه می‌گیرد و غر می‌زند.
