آن کس که به دست، جام دارد
سلطانیِ جَم، مُدام دارد
آبی که خِضِر، حیات از او یافت
در می‌کده جو، که جام دارد
سررشتهٔ جان، به جام بگذار
کاین رشته از او نظام دارد
ما و مِی و زاهدان و تقوا
تا یار، سرِ کدام دارد
بیرون ز لبِ تو ساقیا نیست
در دور، کسی که کام دارد
نرگس همه شیوه‌های مستی
از چشمِ خوشت به وام دارد
ذکرِ رخ و زلف تو دلم را
وردی‌ست که صبح و شام دارد
بر سینهٔ ریشِ دردمندان
لعلت نمکی تمام دارد
در چاهِ ذَقَن چو حافظ ای جان
حُسنِ تو دو صد غلام دارد
شکر ایزد که ز تاراج خزان رخنه نیافت
بوستان سمن و سرو و گل و شمشادت
«حافظ»
(نَ) [ ع. ] (اِ.) ترسا. ج. نصاری.
(نَ) [ ع - فا. ] (ص نسب.) منسوب به نصران ؛ ترسایی.
(نُ رَ) [ ع. نصره ] (اِمص.) یاری، کمک.
(نِ) [ ع. ] (اِ.) نیمه، یک دوم از هر چیز.
(نِ فُ لْ عُ) [ ازع. ] (ص.) بسیار ترسیده و رنج کشیده، دچار اضطراب و اندوه.
(نِ فُ نَّ) [ ع. ]
۱- (اِمر.) نیمروز، هنگام ظهر.
۲- نیم دایره‌ای که از یک قطب شروع و به قطب دیگر ختم می‌شود و به وسیله آن طول جغرافیایی هر محل مشخص می‌شود.
(نَ صَ فَ) [ ع. نصفه ] (اِ.) انصاف، عدل، داد.
(نِ فِ) (اِ. ق.) (عا.) نیمه.
(نِ فِ) (اِ.) نوعی جام شراب.
(نَ) [ ع. ] (اِ.) پیکان، نیزه. ج. نِصال، نصول و انصل.
(نَ) [ ع. ]
۱- (ص.) نصیحت کننده، اندرزگو.
۲- (اِ.) توبه خالص و حقیقی که شکسته نشود.
(نُ) [ ع. ] (اِ.) جِ نص.
(نَ) [ ع. ] (اِ.)
۱- بهره، قسمت.
۲- بخت، اقبال. ج. انصبه.
(نَ) [ ع. ] (ص.) نصیحت کننده، پند - دهنده.
(نَ حَ) [ ع. نصیحه ] (اِ.) پند، اندرز. ج. نصایح.
(نَ) [ ع. ] (ص.) یاری گر، مددکننده. ج. انصار.
(نُ) [ ع. ] (اِ.)
۱- زر.
۲- خالص از هر چیز.
(نَ رَ) [ ع. نضاره ] (اِمص.) تازگی، آبداری.
(نُ) [ ع. ] (اِمص.) رسیدگی، پختگی.
(نَ رَ) [ ع. نضره ] (اِمص.) تازگی و شادابی و خرمی (گیاه، انسان).
