آمدن سام به ديدن رستم

          چو آگاهى آمد بسام دلير            كه شد پور دستان همانند شير

         كس اندر جهان كودك نارسيد            بدين شير مردى و گردى نديد

         بجنبيد مر سام را دل ز جاى            بديدار آن كودك آمدش راى‏

         سپه را بسالار لشكر سپرد            برفت و جهان ديدگان را ببرد

         چو مهرش سوى پور دستان كشيد            سپه را سوى زاولستان كشيد

         چو زال آگهى يافت بر بست كوس            ز لشكر زمين گشت چون آبنوس‏

         خود و گرد مهراب كابل خداى            پذيره شدن را نهادند راى‏

         بزد مهره در جام و برخاست غو            بر آمد ز هر دو سپه دار و رو

         يكى لشكر از كوه تا كوه مرد            زمين قيرگون و هوا لاژورد

         خروشيدن تازى اسپان و پيل            همى رفت آواز تا چند ميل‏

         يكى ژنده پيلى بياراستند            برو تخت زرّين بپيراستند

         نشست از بر تخت زر پور زال            ابا بازوى شير و با كتف و يال‏

         بسر برش تاج و كمر بر ميان            سپر پيش و در دست گرز گران‏

         چو از دور سام يل آمد پديد            سپه بر دو رويه رده بر كشيد

         فرود آمد از باره مهراب و زال            بزرگان كه بودند بسيار سال‏

         يكايك نهادند سر بر زمين            ابر سام يل خواندند آفرين‏

         چو گل چهره سام يل بشكفيد            چو بر پيل بر بچّه شير ديد

         چنان همش بر پيل پيش آوريد            نگه كرد و با تاج و تختش بديد

         يكى آفرين كرد سام دلير            كه تهما هژبرا بزى شاد دير

         ببوسيد رستمش تخت اى شگفت            نيا را يكى نو ستايش گرفت‏

         كه اى پهلوان جهان شاد باش            ز شاخ توام من تو بنياد باش‏

         يكى بنده‏ام نامور سام را            نشايم خور و خواب و آرام را

         همى پشت زين خواهم و درع و خود            همى تير ناوك فرستم درود

         بچهر تو ماند همى چهره‏ام            چو آن تو باشد مگر زهره‏ام‏

         و زان پس فرود آمد از پيل مست            سپهدار بگرفت دستش بدست‏

         همى بر سر و چشم او داد بوس            فرو ماند پيلان و آواى كوس‏

         سوى كاخ از ان پس نهادند روى            همه راه شادان و با گفت و گوى‏

         همه كاخها تخت زرّين نهاد            نشستند و خوردند و بودند شاد

         بر آمد برين بر يكى ماهيان            برنجى نبستند هرگز ميان‏

         بخوردند باده بآواى رود            همى گفت هر يك بنوبت سرود

         بيك گوشه تخت دستان نشست            دگر گوشه رستمش گرزى بدست‏

          بپيش اندرون سام گيهان‏گشاى            فرو هشته از تاج پرّ هماى‏

         ز رستم همى در شگفتى بماند            برو هر زمان نام يزدان بخواند

         بدان بازوى و يال و آن پشت و شاخ            ميان چون قلم سينه و بر فراخ‏

         دو رانش چو ران هيونان ستبر            دل شير نر دارد و زور ببر

         بدين خوب‏روئى و اين فرّ و يال            ندارد كس از پهلوانان همال‏

         بدين شادمانى كنون مى خوريم            بمى جان اندوه را بشكريم‏

         بزال آنگهى گفت تا صد نژاد            بپرسى كس اين را ندارد بياد

         كه كودك ز پهلو برون آورند            بدين نيكوئى چاره چون آورند

         بسيمرغ بادا هزار آفرين            كه ايزد و را ره نمود اندرين‏

         كه گيتى سپنجست پر آى و رو            كهن شد يكى ديگر آرند نو

         بمى دست بردند و مستان شدند            ز رستم سوى ياد دستان شدند

         همى خورد مهراب چندان نبيد            كه چون خويشتن كس بگيتى نديد

         همى گفت ننديشم از زال زر            نه از سام و نز شاه با تاج و فر

         من و رستم و اسب شبديز و تيغ            نيارد برو سايه گسترد ميغ‏

         كنم زنده آيين ضحاك را            بپى مشك سارا كنم خاك را

         پر از خنده گشته لب زال و سام            ز گفتار مهراب دل شادكام‏

         سر ماه نو هرمز مهر ماه            بران تخت فرخنده بگزيد راه‏

         بسازيد سام و برون شد بدر            يكى منزلى زال شد با پدر

         همى رفت بر پيل رستم دژم            بپدرود كردن نيا را بهم‏

         چنين گفت مر زال را كاى پسر            نگر تا نباشى جز از دادگر

         بفرمان شاهان دل آراسته            خرد را گزين كرده بر خواسته‏

         همه ساله بر بسته دست از بدى            همه روز جسته ره ايزدى‏

         چنان دان كه بر كس نماند جهان            يكى بايدت آشكار و نهان‏

         برين پند من باش و مگذر ازين            بجز بر ره راست مسپر زمين‏

         كه من در دل ايدون گمانم همى            كه آمد بتنگى زمانم همى‏

         دو فرزند را كرد پدرود و گفت            كه اين پندها را نبايد نهفت‏

         بر آمد ز درگاه زخم دراى            ز پيلان خروشيدن كرّ ناى‏

         سپهبد سوى باختر كرد روى            زبان گرم گوى و دل آزرم جوى‏

         برفتند با او دو فرزند او            پر از آب رخ دل پر از پند او

         دو منزل برفتند و گشتند باز            كشيد آن سپهبد براه دراز

         زان روى زال سپهبد براه            سوى سيستان باز برد آن سپاه‏

         شب و روز با رستم شير مرد            همى كرد شادى و هم باده خورد

   ‏

                       

رسيدن سام و دستان به كابل

بگويد كه آمد سپهبد ز راه            ابا زال با پيل و چندى سپاه‏

         فرستاده تازان بكابل رسيد            خروشى بر آمد چنانچون سزيد

         چنان شاد شد شاه كابلستان            ز پيوند خورشيد زابلستان‏

         كه گفتى همى جان بر افشاندند            ز هر جاى رامشگران خواندند

         بزد ناى مهراب و بر بست كوس            بياراست لشكر چو چشم خروس‏

         ابا ژنده پيلان و رامشگران            زمين شد بهشت از كران تا كران‏

         ز بس گونه‏گون پرنيانى درفش            چه سرخ و سپيد و چه زرد و بنفش‏

         چه آواى ناى و چه آواى چنگ            خروشيدن بوق و آواى زنگ‏

         تو گفتى مگر روز انجامش است            يكى رستخيز است گر رامش است‏

         همى رفت ازين گونه تا پيش سام            فرود آمد از اسپ و بگذارد گام‏

         گرفتش جهان پهلوان در كنار            بپرسيدش از گردش روزگار

         شه كابلستان گرفت آفرين            چه بر سام و بر زال زر همچنين‏

         نشست از بر باره تيز رو            چو از كوه سر بر كشد ماه نو

         يكى تاج زرّين نگارش گهر            نهاد از بر تارك زال زر

         بكابل رسيدند خندان و شاد            سخنهاى ديرينه كردند ياد

         همه شهر ز آواى هندى دراى            ز ناليدن بربط و چنگ و ناى‏

         تو گفتى دد و دام رامشگرست            زمانه بآرايشى ديگرست‏

         بش و يال اسپان كران تا كران            براندوده پر مشك و پر زعفران‏

         برون رفت سيندخت با بندگان            ميان بسته سيصد پرستندگان‏

         مر آن هر يكى را يكى جام زر            بدست اندرون پر ز مشك و گهر

         همه سام را آفرين خواندند            پس از جام گوهر بر افشاندند

         بدان جشن هر كس كه آمد فراز            شد از خواسته يك بيك بى‏نياز

         بخنديد و سيندخت را سام گفت            كه رودابه را چند خواهى نهفت‏

         بدو گفت سيندخت هديه كجاست            اگر ديدن آفتاب هواست‏

         چنين داد پاسخ بسيندخت سام            كه از من بخواه آنچه آيدت كام‏

         برفتند تا خانه زرنگار            كجا اندرو بود خرّم بهار

         نگه كرد سام اندران ماه روى            يكايك شگفتى بماند اندروى‏

         ندانست كش چون ستايد همى            برو چشم را چون گشايد همى‏

         بفرمود تا رفت مهراب پيش            ببستند عقدى بر آيين و كيش‏

         بيك تختشان شاد بنشاندند            عقيق و زبرجد برافشاندند

         سر ماه با افسر نام دار            سر شاه با تاج گوهر نگار

         بياورد پس دفتر خواسته            يكى نسخت گنج آراسته‏

         برو خواند از گنجها هر چه بود            كه گوش آن نيارست گفتى شنود

         برفتند از آنجا بجاى نشست            ببودند يك هفته با مى بدست‏

         و ز ايوان سوى باغ رفتند باز            سه هفته بشادى گرفتند ساز

         بزرگان كشورش با دست‏بند            كشيدند بر پيش كاخ بلند

         سر ماه سام نريمان برفت            سوى سيستان روى بنهاد تفت‏

         ابا زال و با لشكر و پيل و كوس            زمانه ركاب ورا داد بوس‏

         عمارى و بالاى و هودج بساخت            يكى مهد تا ماه را در نشاخت‏

         چو سيندخت و مهراب و پيوند خويش            سوى سيستان روى كردند پيش‏

         برفتند شادان دل و خوش منش            پر از آفرين لب ز نيكى كنش‏

         رسيدند پيروز تا نيمروز            چنان شاد و خندان و گيتى فروز

         يكى بزم سام آنگهى ساز كرد            سه روز اندران بزم بگماز كرد

         پس آنگاه سيندخت آنجا بماند            خود و لشكرش سوى كابل براند

         سپرد آن زمان پادشاهى بزال            برون برد لشكر بفرخنده فال‏

         سوى گرگساران شد و باختر            درفش خجسته بر افراخت سر

         شوم گفت كان پادشاهى مراست            دل و ديده با ما ندارند راست‏

         منوچهر منشور آن شهر بر            مرا داد و گفتا همى دار و خور

         بترسم ز آشوب بدگوهران            بويژه ز گردان مازندران‏

         بشد سام يك زخم و بنشست زال            مى و مجلس آراست و بفراخت يال‏

   ‏

                       

رسيدن زال به نزديك سام

          همى راند دستان گرفته شتاب            چو پرّنده مرغ و چو كشتى بر آب‏

         كسى را نبد ز آمدنش آگهى            پذيره نرفتند با فرّهى

         خروشى بر آمد ز پرده سراى            كه آمد ز ره زال فرخنده راى‏

         پذيره شدش سام يل شادمان            همى داشت اندر برش يك زمان‏

         فرود امد از باره بوسيد خاك            بگفت آن كجا ديد و بشنيد پاك‏

         نشست از بر تخت پر مايه سام            ابا زال خرّم دل و شادكام‏

         سخنهاى سيندخت گفتن گرفت            لبش گشت خندان نهفتن گرفت‏

         چنين گفت كامد ز كابل پيام            پيمبر زنى بود سيندخت نام‏

         ز من خواست پيمان و دادم زمان            كه هرگز نباشم بدو بدگمان‏

         ز هر چيز كز من بخوبى بخواست            سخنها بران بر نهاديم راست‏

         نخست آنكه با ماه كابلستان            شود جفت خورشيد زابلستان‏

         دگر آنكه زى او بمهمان شويم            بران دردها پاك درمان شويم‏

         فرستاده آمد از نزد اوى            كه پردخته شد كار بنماى روى‏

         كنون چيست پاسخ فرستاده را            چه گوييم مهراب آزاده را

         ز شادى چنان شد دل زال سام            كه رنگش سراپاى شد لعل فام‏

         چنين داد پاسخ كه اى پهلوان            گر ايدون كه بينى بروشن روان‏

         سپه رانى و ما بكابل شويم            بگوييم زين در سخن بشنويم‏

         بدستان نگه كرد فرخنده سام            بدانست كو را ازين چيست كام‏

         سخن هر چه از دخت مهراب نيست            بنزديك زال آن جز از خواب نيست‏

         بفرمود تا زنگ و هندى دراى            زدند و گشادند پرده سراى‏

         هيونى بر افگند مرد دلير            بدان تا شود نزد مهراب شير

   ‏

                       

پاسخ نامه سام از منوچهر

          پس آن نامه سام پاسخ نوشت            شگفتى سخنهاى فرّخ نوشت‏

         كه اى نامور پهلوان دلير            بهر كار پيروز بر سان شير

         نبيند چو تو نيز گردان سپهر            برزم و ببزم و براى و بچهر

         همان پور فرخنده زال سوار            كزو ماند اندر جهان يادگار

         رسيد و بدانستم از كام او            همان خواهش و راى و آرام او

         بر آمد هر آنچ آن ترا كام بود            همان زال را راى و آرام بود

         همه آرزوها سپردم بدوى            بسى روز فرّخ شمردم بدوى‏

         ز شيرى كه باشد شكارش پلنگ            چه زايد جز از شير شرزه بجنگ‏

         گسى كردمش با دلى شادمان            كزو دور بادا بد بدگمان‏

         برون رفت با فرّخى زال زر            ز گردان لشكر بر آورده سر

         نوندى بر افگند نزديك سام            كه برگشتم از شاه دل شادكام‏

         ابا خلعت خسروانىّ و تاج            همان ياره و طوق و هم تخت عاج‏

         چنان شاد شد زان سخن پهلوان            كه با پير سر شد بنوى جوان‏

         سوارى بكابل برافگند زود            بمهراب گفت آن كجا رفته بود

         نوازيدن شهريار جهان            و زان شادمانى كه رفت از مهان‏

         من اينك چو دستان بر من رسد            گذاريم هر دو چنانچون سزد

         چنان شاد شد شاه كابلستان            ز پيوند خورشيد زابلستان‏

         كه گفتى همى جان بر افشاندند            ز هر جاى رامشگران خواندند

         چو مهراب شد شاد و روشن روان            لبش گشت خندان و دل شادمان‏

         گرانمايه سيندخت را پيش خواند            بسى خوب گفتار با او براند

         بدو گفت كاى جفت فرخنده راى            بيفروخت از رايت اين تيره جاى‏

         بشاخى زدى دست كاندر زمين            برو شهرياران كنند آفرين‏

         چنان هم كجا ساختى از نخست            ببايد مر اين را سرانجام جست‏

         همه گنج پيش تو آراستست            اگر تخت عاجست اگر خواستست‏

         چو بشنيد سيندخت از و گشت باز            بر دختر آمد سراينده راز

         همى مژده دادش بديدار زال            كه ديدى چنانچون ببايد همال‏

         زن و مرد را از بلندى منش            سزد گر فرازد سر از سرزنش‏

         سوى كام دل تيز بشتافتى            كنون هر چه جستى همه يافتى‏

         بدو گفت رودابه اى شاه زن            سزاى ستايش بهر انجمن‏

         من از خاك پاى تو بالين كنم            بفرمانت آرايش دين كنم‏

         ز تو چشم آهرمنان دور باد            دل و جان تو خانه سور باد

         چو بشنيد سيندخت گفتار اوى            بآرايش كاخ بنهاد روى‏

         بياراست ايوانها چون بهشت            گلاب و مى و مشك و عنبر سرشت‏

         بساطى بيفگند پيكر بزر            زبرجد برو بافته سربسر

         دگر پيكرش در خوشاب بود            كه هر دانه قطره آب بود

         يك ايوان همه تخت زرّين نهاد            بآيين و آرايش چين نهاد

         همه پيكرش گوهر آگنده بود            ميان گهر نقشها كنده بود

         ز ياقوت مر تخت را پايه بود            كه تخت كيان بود و پر مايه بود

         يك ايوان همه جامه رود و مى            بياورده از پارس و اهواز و رى‏

         بياراست رودابه را چون نگار            پر از جامه و رنگ و بوى بهار

         همه كابلستان شد آراسته            پر از رنگ و بوى و پر از خواسته‏

         همه پشت پيلان بياراستند            ز كابل پرستندگان خواستند

         نشستند بر پيل رامشگران            نهاده بسر بر ز زر افسران‏

         پذيره شدن را بياراستند            نثارش همه مشك و زر خواستند

   ‏

                       

آمدن زال با نامه سام نزد منوچهر

          پس آگاهى آمد سوى شهريار            كه آمد ز ره زال سام سوار

         پذيره شدندش همه سركشان            كه بودند در پادشاهى نشان‏

         چو آمد بنزديكى‏ء بارگاه            سبك نزد شاهش گشادند راه‏

         چو نزديك شاه اندر آمد زمين            ببوسيد و بر شاه كرد آفرين‏

         زمانى همى داشت بر خاك روى            بدو داد دل شاه آزر مجوى‏

         بفرمود تا رويش از خاك خشك            ستردند و بر روى پراگند مشك‏

         بيامد بر تخت شاه ارجمند            بپرسيد از و شهريار بلند

         كه چون بودى اى پهلو رادمرد            بدين راه دشوار با باد و گرد

         بفرّ تو گفتا همه بهتريست            ابا تو همه رنج رامشگريست‏

         از و بستد آن نامه پهلوان            بخنديد و شد شاد و روشن روان‏

         چو بر خواند پاسخ چنين داد باز            كه رنجى فزودى بدل بر دراز

         و ليكن بدين نامه دلپذير            كه بنوشت با درد دل سام پير

         اگر چه مرا هست ازين دل دژم            برانم كه ننديشم از بيش و كم‏

         بسازم بر آرم همه كام تو            گر اينست فرجام آرام تو

         تو يك چند اندر بشادى بپاى            كه تا من بكارت زنم نيك راى‏

         ببردند خواليگران خوان زر            شهنشاه بنشست با زال زر

         بفرمود تا نامداران همه            نشستند بر خوان شاه رمه‏

         چو از خوان خسرو بپرداختند            بتخت دگر جاى مى‏ساختند

         چو مى خورده شد نامور پور سام            نشست از بر اسپ زرّين ستام‏

         برفت و بپيمود بالاى شب            پر انديشه دل پر ز گفتار لب‏

         بيامد بشبگير بسته كمر            بپيش منوچهر پيروزگر

         برو آفرين كرد شاه جهان            چو برگشت بستودش اندر نهان‏

   ‏

                       

دلخوشى دادن سام سيندخت را

چو شد ساخته كار خود بر نشست            چو گردى بمردى ميان را ببست‏

         يكى ترگ رومى بسر بر نهاد            يكى باره زير اندرش همچو باد

         بيامد گرازان بدرگاه سام            نه آواز داد و نه بر گفت نام‏

         بكار آگهان گفت تا ناگهان            بگويند با سرفراز جهان‏

         كه آمد فرستاده كابلى            بنزد سپهبد يل زابلى‏

         ز مهراب گرد آوريده پيام            بنزد سپهبد جهانگير سام‏

         بيامد بر سام يل پرده دار            بگفت و بفرمود تا داد بار

         فرود آمد از اسپ سيندخت و رفت            بپيش سپهبد خراميد تفت‏

         زمين را ببوسيد و كرد آفرين            ابر شاه و بر پهلوان زمين‏

         نثار و پرستنده و اسپ و پيل            رده بر كشيده ز در تا دو ميل‏

         يكايك همه پيش سام آوريد            سر پهلوان خيره شد كان بديد

         پر انديشه بنشست برسان مست            بكش كرده دست و سر افگنده پست‏

         كه جائى كجا مايه چندين بود            فرستادن زن چه آيين بود

         گر اين خواسته زو پذيرم همه            ز من گردد آزرده شاه رمه‏

         و گر باز گردانم از پيش زال            بر آرد بكردار سيمرغ بال‏

         بر آورد سر گفت كين خواسته            غلامان و پيلان آراسته‏

         بريد اين بگنجور دستان دهيد            بنام مه كابلستان دهيد

         پرى روى سيندخت بر پيش سام            زبان كرد گويا و دل شادكام‏

         چو آن هديه‏ها را پذيرفته ديد            رسيده بهى و بدى رفته ديد

         سه بت روى با او بيك جا بدند            سمن پيكر و سرو بالا بدند

         گرفته يكى جام هر يك بدست            بفرمود كامد بجاى نشست‏

         بپيش سپهبد فرو ريختند            همه يك بديگر بر آميختند

         چو با پهلوان كار بر ساختند            ز بيگانه خانه بپرداختند

         چنين گفت سيندخت با پهلوان            كه با راى تو پير گردد جوان‏

         بزرگان ز تو دانش آموختند            بتو تيرگيها بر افروختند

         بمهر تو شد بسته دست بدى            بگرزت گشاده ره ايزدى‏

         گنهكار گر بود مهراب بود            ز خون دلش ديده سيراب بود

         سر بى‏گناهان كابل چه كرد            كجا اندر آورد بايد بگرد

         همه شهر زنده براى تواند            پرستنده و خاك پاى تواند

         از آن ترس كو هوش و زور آفريد            درخشنده ناهيد و هور آفريد

         نيايد چنين كارش از تو پسند            ميان را بخون ريختن در مبند

         بدو سام يل گفت با من بگوى            از ان كت بپرسم بهانه مجوى‏

         تو مهراب را كهترى گر همال            مر آن دخت او را كجا ديد زال‏

         بروى و بموى و بخوى و خرد            بمن گوى تا با كى اندر خورد

         ز بالا و ديدار و فرهنگ اوى            بران سان كه ديدى يكايك بگوى‏

         بدو گفت سيندخت كاى پهلوان            سر پهلوانان و پشت گوان‏

         يكى سخت پيمانت خواهم نخست            كه لرزان شود زو بر و بوم و رست‏

         كه از تو نيايد بجانم گزند            نه آن كس كه بر من بود ارجمند

         مرا كاخ و ايوان آباد هست            همان گنج و خويشان و بنياد هست‏

         چو ايمن شوم هر چه گوئى بگوى            بگويم بجويم بدين آب روى‏

         نهفته همه گنج كابلستان            بكوشم رسانم بزابلستان‏

         جزين نيز هر چيز كاندر خورد            بيايد ز من مهتر پر خرد

         گرفت آن زمان سام دستش بدست            و را نيك بنواخت و پيمان ببست‏

         چو بشنيد سيندخت سوگند او            همان راست گفتار و پيوند او

         زمين را ببوسيد و بر پاى خاست            بگفت آنچه اندر نهان بود راست‏

         كه من خويش ضحاكم اى پهلوان            زن گرد مهراب روشن روان‏

         همان مام رودابه ماه روى            كه دستان همى جان فشاند بروى‏

         همه دودمان پيش يزدان پاك            شب تيره تا بر كشد روز چاك‏

         همى بر تو بر خوانديم آفرين            همان بر جهاندار شاه زمين‏

         كنون آمدم تا هواى تو چيست            ز كابل ترا دشمن و دوست كيست‏

         اگر ما گنهكار و بد گوهريم            بدين پادشاهى نه اندر خوريم‏

         من اينك بپيش توام مستمند            بكش گر كشى ور ببندى ببند

         دل بى‏گناهان كابل مسوز            كجا تيره روز اندر آيد بروز

         سخنها چو بشنيد از و پهلوان            زنى ديد با راى و روشن روان‏

         برخ چون بهار و ببالا چو سرو            ميانش چو غرو و برفتن تذرو

         چنين داد پاسخ كه پيمان من            درست است اگر بگسلد جان من‏

         تو با كابل و هر كه پيوند تست            بمانيد شادان دل و تن درست‏

         بدين نيز همداستانم كه زال            ز گيتى چو رودابه جويد همال‏

         شما گر چه از گوهر ديگريد            همان تاج و اورنگ را در خوريد

         چنين است گيتى و زين ننگ نيست            ابا كردگار جهان جنگ نيست‏

         چنان آفريند كه آيدش راى            نمانيم و مانديم با هاى هاى‏

         يكى بر فراز و يكى در نشيب            يكى با فزونى يكى با نهيب‏

         يكى از فزايش دل آراسته            ز كمى دل ديگرى كاسته‏

         يكى نامه با لابه دردمند            نبشتم بنزديك شاه بلند

         بنزد منوچهر شد زال زر            چنان شد كه گفتى بر آورده پر

         بزين اندر آمد كه زين را نديد            همان نعل اسپش زمين را نديد

         بدين زال را شاه پاسخ دهد            چو خندان شود راى فرخ نهد

         كه پرورده مرغ بى‏دل شدست            از آب مژه پاى در گل شدست‏

         عروس ار بمهر اندرون همچو اوست            سزد گر بر آيند هر دو ز پوست‏

         يكى روى آن بچّه اژدها            مرا نيز بنماى و بستان بها

         بدو گفت سيندخت اگر پهلوان            كند بنده را شاد و روشن روان‏

         چماند بكاخ من اندر سمند            سرم بر شود بآسمان بلند

         بكابل چنو شهريار آوريم            همه پيش او جان نثار آوريم‏

         لب سام سيندخت پر خنده ديد            همه بيخ كين از دلش كنده ديد

         نوندى دلاور بكردار باد            برافگند و مهراب را مژده داد

         كز انديشه بد مكن ياد هيچ            دلت شاد كن كار مهمان بسيچ‏

         من اينك پس نامه اندر دمان            بيايم نجويم بره بر زمان‏

         دوم روز چون چشمه آفتاب            بجنبيد و بيدار شد سر ز خواب‏

         گرانمايه سيندخت بنهاد روى            بدرگاه سالار ديهيم جوى‏

         روا رو بر آمد ز درگاه سام            مه بانوان خواندندش بنام‏

         بيامد بر سام و بردش نماز            سخن گفت با او زمانى دراز

         بدستورى بازگشتن بجاى            شدن شادمان سوى كابل خداى‏

         دگر ساختن كار مهمان نو            نمودن بداماد پيمان نو

         و را سام يل گفت بر گرد و رو            بگو آنچه ديدى بمهراب گو

         سزاوار او خلعت آراستند            ز گنج آنچه پر مايه‏تر خواستند

         بكابل دگر سام را هر چه بود            ز كاخ و ز باغ و ز كشت و درود

         دگر چارپايان دوشيدنى            ز گستردنى هم ز پوشيدنى‏

         به سيندخت بخشيد و دستش بدست            گرفت و يكى نيز پيمان ببست‏

         پذيرفت مر دخت او را بزال            كه باشند هر دو بشادى همال‏

         سر افراز گردى و مردى دويست            بدو داد و گفتش كه ايدر مه‏ايست‏

         بكابل بباش و بشادى بمان            ازين پس مترس از بد بدگمان‏

         شكفته شد آن روى پژمرده ماه            بنيك اخترى بر گرفتند راه‏

   ‏