دیوان حافظ – دل می‌رود ز دستم صاحب‌دلان خدا را

دیوان حافظ – کنون که می‌دمد از بوستان نسیم بهشت

دیوان حافظ – کلک مشکین تو روزی که ز ما یاد کند

دیوان حافظ – خیال روی تو در هر طریق همره ماست

دیوان حافظ –  هر که را با خط سبزت سر سودا باشد

دیوان حافظ – ساقیا آمدن عید، مبارک بادت

دیوان حافظ –  سحرم دولت بیدار به بالین آمد

دیوان حافظ – خدا چو صورت ابروی دلگشای تو بست

دیوان حافظ – کنون که بر کف گل جام باده صاف است

دیوان حافظ – همای اوج سعادت به دام ما افتد

دیوان حافظ –  صبا به تهنیت پیر می‌فروش آمد

دیوان حافظ – دلا بسوز که سوز تو کارها بکند

دیوان حافظ – می‌دمد صبح و کله بست سحاب

دیوان حافظ – شربتی از لب لعلش نچشیدیم و برفت

دیوان حافظ – حسن تو همیشه در فزون باد

دیوان حافظ – آن که رخسار تو را رنگ گل و نسرین داد

دیوان حافظ – ای غایب از نظر به خدا می‌سپارمت

دیوان حافظ – مژده ای دل که دگر باد صبا بازآمد

دیوان حافظ – تا ز میخانه و می نام و نشان خواهد بود

دیوان حافظ – بلبلی برگ گلی خوش رنگ در منقار داشت

دیوان حافظ – یاری اندر کس نمی‌بینیم یاران را چه شد

دیوان حافظ –  در نمازم خم ابروی تو با یاد آمد

دیوان حافظ – اگر نه باده غم دل ز یاد ما ببرد

دیوان حافظ – زلف‌آشفته و خوی‌کرده و خندان‌لب و مست

دیوان حافظ – پیش از اینت بیش از این اندیشه عشاق بود

دیوان حافظ – مطرب عشق عجب ساز و نوایی دارد

دیوان حافظ – طایر دولت اگر باز گذاری بکند

دیوان حافظ – عیب رندان مکن ای زاهد پاکیزه‌سرشت

دیوان حافظ – ای نسیم سحر آرامگه یار کجاست

دیوان حافظ – دوش دیدم که ملائک در میخانه زدند

دیوان حافظ – بی مهر رخت روز مرا نور نماندست

دیوان حافظ – تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد

دیوان حافظ – ساقی بیا که یار ز رخ پرده برگرفت

دیوان حافظ – گر ز دست زلف مشکینت خطایی رفت رفت

دیوان حافظ – بنال بلبل اگر با منت سر یاریست

دیوان حافظ – ای شاهد قدسی، که کشد بند نقابت

دیوان حافظ – ستاره‌ای بدرخشید و ماه مجلس شد

دیوان حافظ – الا یا ایها الساقی ادرکأسا و ناولها

دیوان حافظ – بتی دارم که گرد گل ز سنبل سایه‌بان دارد

دیوان حافظ – آن شب قدری که گویند اهل خلوت امشب است

دیوان حافظ – آن سیه‌چرده که شیرینی عالم با اوست

دیوان حافظ – صوفی نهاد دام و سر حقه باز کرد

دیوان حافظ – یاد باد آن که ز ما وقت سفر یاد نکرد

دیوان حافظ – باغ مرا چه حاجت سرو و صنوبر است

دیوان حافظ – من و انکار شراب این چه حکایت باشد

دیوان حافظ – به دام زلف تو دل مبتلای خویشتن است

دیوان حافظ – رواق منظر چشم من آشیانه توست

دیوان حافظ – شاهد آن نیست که مویی و میانی دارد

دیوان حافظ – حسب حالی ننوشتی و شد ایامی چند

دیوان حافظ – در دیر مغان آمد، یارم قدحی در دست