دیوان حافظ – المنة لله که در میکده باز است

دیوان حافظ – بعد از این دست من و دامن آن سرو بلند

دیوان حافظ – شنیده‌ام سخنی خوش که پیر کنعان گفت

دیوان حافظ – دست در حلقه آن زلف دوتا نتوان کرد

دیوان حافظ – الا یا ایها الساقی ادرکأسا و ناولها

دیوان حافظ –  هر که را با خط سبزت سر سودا باشد

دیوان حافظ –  صبا به تهنیت پیر می‌فروش آمد

دیوان حافظ – جز آستان توام در جهان پناهی نیست

دیوان حافظ – دیر است که دل‌دار پیامی نفرستاد

دیوان حافظ – مرا مهر سیه چشمان ز سر بیرون نخواهد شد

دیوان حافظ – سینه از آتش دل، در غم جانانه بسوخت

دیوان حافظ – مردم دیده ما جز به رخت ناظر نیست

دیوان حافظ – دوستان دختر رز توبه ز مستوری کرد

دیوان حافظ – روضه خلد برین خلوت درویشان است

دیوان حافظ – صوفی ار باده به اندازه خورد نوشش باد

دیوان حافظ – کلک مشکین تو روزی که ز ما یاد کند

دیوان حافظ – کس نیست که افتاده آن زلف دوتا نیست

دیوان حافظ – ساقی بیا که یار ز رخ پرده برگرفت

دیوان حافظ – سر ارادت ما و آستان حضرت دوست

دیوان حافظ – ساقی به نور باده برافروز جام ما

دیوان حافظ – مطلب طاعت و پیمان و صلاح از من مست

دیوان حافظ – خلوت گزیده را به تماشا چه حاجت است

دیوان حافظ – می‌دمد صبح و کله بست سحاب

دیوان حافظ – دوش در حلقه ما قصه گیسوی تو بود

دیوان حافظ – خوشتر ز عیش و صحبت و باغ و بهار چیست

دیوان حافظ – به دام زلف تو دل مبتلای خویشتن است

دیوان حافظ – مرحبا ای پیک مشتاقان بده پیغام دوست

دیوان حافظ –  گر می‌فروش حاجت رندان روا کند

دیوان حافظ – اگر به مذهب تو خون عاشق است مباح

دیوان حافظ – تویی که بر سر خوبان کشوری چون تاج

دیوان حافظ – مژده ای دل که دگر باد صبا بازآمد

دیوان حافظ – درخت دوستی بنشان که کام دل به بار آرد

دیوان حافظ – خمی که ابروی شوخ تو در کمان انداخت

دیوان حافظ – خوش است خلوت اگر یار یار من باشد

دیوان حافظ – روشنی طلعت تو ماه ندارد

دیوان حافظ – بلبلی خون دلی خورد و گلی حاصل کرد

دیوان حافظ – باغ مرا چه حاجت سرو و صنوبر است

دیوان حافظ – کنون که بر کف گل جام باده صاف است

دیوان حافظ – ز گریه مردم چشمم نشسته در خون است

دیوان حافظ – درد ما را نیست درمان الغیاث

دیوان حافظ – آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند

دیوان حافظ – غلام نرگس مست تو تاجدارانند

دیوان حافظ – زاهد خلوت‌نشین دوش به میخانه شد

دیوان حافظ – در این زمانه رفیقی که خالی از خلل است

دیوان حافظ – تا ز میخانه و می نام و نشان خواهد بود

دیوان حافظ – برو به کار خود ای واعظ این چه فریادست

دیوان حافظ – بیا که قصر امل سخت سست‌بنیادست

دیوان حافظ – سحر چون خسرو خاور علم بر کوهساران زد

دیوان حافظ – کی شعر تر انگیزد خاطر که حزین باشد

دیوان حافظ – زلفت هزار دل به یکی تاره مو ببست