دیوان حافظ – دوش آگهی ز یار سفر کرده داد باد

دیوان حافظ – مرحبا ای پیک مشتاقان بده پیغام دوست

دیوان حافظ – نه هر که چهره برافروخت دلبری داند

دیوان حافظ – حسب حالی ننوشتی و شد ایامی چند

دیوان حافظ – دوستان دختر رز توبه ز مستوری کرد

دیوان حافظ – خسروا گوی فلک در خم چوگان تو باد

دیوان حافظ – آن که از سنبل او غالیه تابی دارد

دیوان حافظ – بلبلی خون دلی خورد و گلی حاصل کرد

دیوان حافظ – درخت دوستی بنشان که کام دل به بار آرد

دیوان حافظ – ساقی به نور باده برافروز جام ما

دیوان حافظ – در نظربازی ما بی‌خبران حیرانند

دیوان حافظ – دل من در هوای روی فرخ

دیوان حافظ – عشق تو نهال حیرت آمد

دیوان حافظ – اگر آن ترک شیرازی به‌‌ دست‌ آرد دل ما را

دیوان حافظ – گفتم کی ام دهان و لبت کامران کنند

دیوان حافظ – گفتم ای سلطان خوبان رحم کن بر این غریب

دیوان حافظ – دل از من برد و روی از من نهان کرد

دیوان حافظ – شاهدان گر دلبری زین سان کنند

دیوان حافظ – واعظان کاین جلوه در محراب و منبر می‌کنند

دیوان حافظ – ساقیا برخیز و درده جام را

دیوان حافظ – رواق منظر چشم من آشیانه توست

دیوان حافظ – سر ارادت ما و آستان حضرت دوست

دیوان حافظ – دل ما به دور رویت ز چمن فراغ دارد

دیوان حافظ –  ای پسته تو خنده زده بر حدیث قند

دیوان حافظ – لعل سیراب به‌خون‌تشنه‌ لب یار من است

دیوان حافظ – آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند

دیوان حافظ – ای نسیم سحر آرامگه یار کجاست

دیوان حافظ – پیش از اینت بیش از این اندیشه عشاق بود

دیوان حافظ – عکس روی تو چو در آینه جام افتاد

دیوان حافظ – سال‌ها دل طلب جام جم از ما می‌کرد

دیوان حافظ – خمی که ابروی شوخ تو در کمان انداخت

دیوان حافظ – زاهد خلوت‌نشین دوش به میخانه شد

دیوان حافظ – روز هجران و شب فرقت یار آخر شد

دیوان حافظ – صبا اگر گذری افتدت به کشور دوست

دیوان حافظ – بیا که قصر امل سخت سست‌بنیادست

دیوان حافظ – دلا بسوز که سوز تو کارها بکند

دیوان حافظ – من و انکار شراب این چه حکایت باشد

دیوان حافظ – مردم دیده ما جز به رخت ناظر نیست

دیوان حافظ – روشنی طلعت تو ماه ندارد

دیوان حافظ – اگر چه باده فرح بخش و باد گل‌بیز است

دیوان حافظ – دوش در حلقه ما قصه گیسوی تو بود

دیوان حافظ – دانی که چنگ و عود چه تقریر می‌کنند

دیوان حافظ – نفس باد صبا مشک‌فشان خواهد شد

دیوان حافظ – شکفته شد گل حمرا و گشت بلبل مست

دیوان حافظ – دیدی که یار جز سر جور و ستم نداشت

دیوان حافظ – چو بشنوی سخن اهل دل، مگو که خطاست

دیوان حافظ – دل می‌رود ز دستم صاحب‌دلان خدا را

دیوان حافظ – خوش است خلوت اگر یار یار من باشد

دیوان حافظ – بود آیا که در میکده‌ها بگشایند

دیوان حافظ – جان بی‌جمال جانان میل جهان ندارد