دیوان حافظ – نفس باد صبا مشک‌فشان خواهد شد

دیوان حافظ – یاد باد آن که ز ما وقت سفر یاد نکرد

دیوان حافظ – گل بی‌رخ یار خوش نباشد

دیوان حافظ – دوستان دختر رز توبه ز مستوری کرد

دیوان حافظ – قتل این خسته به شمشیر تو تقدیر نبود

دیوان حافظ – روشنی طلعت تو ماه ندارد

دیوان حافظ – دی پیر می‌فروش که ذکرش به خیر باد

دیوان حافظ – روزه یک سو شد و عید آمد و دل‌ها برخاست

دیوان حافظ – سحر چون خسرو خاور علم بر کوهساران زد

دیوان حافظ – روشن از پرتو رویت نظری نیست که نیست

دیوان حافظ – شربتی از لب لعلش نچشیدیم و برفت

دیوان حافظ – بیا که قصر امل سخت سست‌بنیادست

دیوان حافظ – به سر جام جم آنگه نظر توانی کرد

دیوان حافظ – بی مهر رخت روز مرا نور نماندست

دیوان حافظ – گداخت جان که شود کار دل تمام و نشد

دیوان حافظ – زان یار دل‌نوازم شکری است با شکایت

دیوان حافظ – زاهد خلوت‌نشین دوش به میخانه شد

دیوان حافظ – منم که گوشه میخانه خانقاه من است

دیوان حافظ – روضه خلد برین خلوت درویشان است

دیوان حافظ – به حسن و خلق و وفا کس به یار ما نرسد

دیوان حافظ – باغ مرا چه حاجت سرو و صنوبر است

دیوان حافظ – دل از من برد و روی از من نهان کرد

دیوان حافظ – درد ما را نیست درمان الغیاث

دیوان حافظ – تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد

دیوان حافظ –  ای پسته تو خنده زده بر حدیث قند

دیوان حافظ – در نظربازی ما بی‌خبران حیرانند

دیوان حافظ – ساقیا برخیز و درده جام را

دیوان حافظ – تا ز میخانه و می نام و نشان خواهد بود

دیوان حافظ – حسنت به اتفاق ملاحت جهان گرفت

دیوان حافظ – سحر بلبل حکایت با صبا کرد

دیوان حافظ – آن شب قدری که گویند اهل خلوت امشب است

دیوان حافظ – دیدی ای دل که غم عشق دگربار چه کرد

دیوان حافظ – زلف‌آشفته و خوی‌کرده و خندان‌لب و مست

دیوان حافظ – ساقی به نور باده برافروز جام ما

دیوان حافظ – جز آستان توام در جهان پناهی نیست

دیوان حافظ – خم زلف تو دام کفر و دین است

دیوان حافظ – پیش از اینت بیش از این اندیشه عشاق بود

دیوان حافظ – حال دل با تو گفتنم، هوس است

دیوان حافظ – خمی که ابروی شوخ تو در کمان انداخت

دیوان حافظ – غلام نرگس مست تو تاجدارانند

دیوان حافظ – نقد صوفی نه همه صافی بی‌غش باشد

دیوان حافظ – اگر به مذهب تو خون عاشق است مباح

دیوان حافظ – دمی با غم به سر بردن جهان یک سر نمی‌ارزد

دیوان حافظ – سرو چمان من چرا میل چمن نمی‌کند

دیوان حافظ – اگر چه باده فرح بخش و باد گل‌بیز است

دیوان حافظ – گفتم ای سلطان خوبان رحم کن بر این غریب

دیوان حافظ – به آب روشن می عارفی طهارت کرد

دیوان حافظ – یا رب سببی ساز که یارم به سلامت

دیوان حافظ – آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند

دیوان حافظ – آن که از سنبل او غالیه تابی دارد