دیوان حافظ – سر ارادت ما و آستان حضرت دوست

دیوان حافظ – یاری اندر کس نمی‌بینیم یاران را چه شد

دیوان حافظ – دانی که چنگ و عود چه تقریر می‌کنند

دیوان حافظ – نقد صوفی نه همه صافی بی‌غش باشد

دیوان حافظ – مرحبا ای پیک مشتاقان بده پیغام دوست

دیوان حافظ – کنون که بر کف گل جام باده صاف است

دیوان حافظ – سال‌ها دفتر ما در گرو صهبا بود

دیوان حافظ – صوفی نهاد دام و سر حقه باز کرد

دیوان حافظ – ای هدهد صبا به سبا می‌فرستمت

دیوان حافظ – شاهد آن نیست که مویی و میانی دارد

دیوان حافظ – خم زلف تو دام کفر و دین است

دیوان حافظ – عشق تو نهال حیرت آمد

دیوان حافظ – غلام نرگس مست تو تاجدارانند

دیوان حافظ – ساقیا برخیز و درده جام را

دیوان حافظ – خسروا گوی فلک در خم چوگان تو باد

دیوان حافظ – طایر دولت اگر باز گذاری بکند

دیوان حافظ – به آب روشن می عارفی طهارت کرد

دیوان حافظ – المنة لله که در میکده باز است

دیوان حافظ – گر ز دست زلف مشکینت خطایی رفت رفت

دیوان حافظ – بنفشه دوش به گل گفت و خوش نشانی داد

دیوان حافظ – بنال بلبل اگر با منت سر یاریست

دیوان حافظ – ساقی ار باده از این دست به جام اندازد

دیوان حافظ – خواب آن نرگس فتان تو بی چیزی نیست

دیوان حافظ – به سر جام جم آنگه نظر توانی کرد

دیوان حافظ – خوش آمد گل وز آن خوش‌تر نباشد

دیوان حافظ – نسیم باد صبا دوشم آگهی آورد

دیوان حافظ – کس نیست که افتاده آن زلف دوتا نیست

دیوان حافظ – خمی که ابروی شوخ تو در کمان انداخت

دیوان حافظ – صبا اگر گذری افتدت به کشور دوست

دیوان حافظ – رواق منظر چشم من آشیانه توست

دیوان حافظ – راهی‌ست راه عشق که هیچش کناره نیست

دیوان حافظ – چو بشنوی سخن اهل دل، مگو که خطاست

دیوان حافظ – صلاح کار کجا و من خراب کجا

دیوان حافظ – نیست در شهر نگاری که دل ما ببرد

دیوان حافظ – دیر است که دل‌دار پیامی نفرستاد

دیوان حافظ – رو بر رهش نهادم و بر من گذر نکرد

دیوان حافظ – اگر چه باده فرح بخش و باد گل‌بیز است

دیوان حافظ – دل ما به دور رویت ز چمن فراغ دارد

دیوان حافظ – در نظربازی ما بی‌خبران حیرانند

دیوان حافظ –  هر که شد محرم دل در حرم یار بماند

دیوان حافظ – رونق عهد شباب است دگر بستان را

دیوان حافظ – کلک مشکین تو روزی که ز ما یاد کند

دیوان حافظ – دوش دیدم که ملائک در میخانه زدند

دیوان حافظ – ز گریه مردم چشمم نشسته در خون است

دیوان حافظ – دست در حلقه آن زلف دوتا نتوان کرد

دیوان حافظ – زان یار دل‌نوازم شکری است با شکایت

دیوان حافظ – صبحدم مرغ چمن با گل نوخاسته گفت

دیوان حافظ – مرا مهر سیه چشمان ز سر بیرون نخواهد شد

دیوان حافظ – تا ز میخانه و می نام و نشان خواهد بود

دیوان حافظ – خلوت گزیده را به تماشا چه حاجت است