دیوان حافظ – خدا چو صورت ابروی دلگشای تو بست

دیوان حافظ – شراب و عیش نهان چیست کار بی‌بنیاد

دیوان حافظ – درخت دوستی بنشان که کام دل به بار آرد

دیوان حافظ – مرحبا ای پیک مشتاقان بده پیغام دوست

دیوان حافظ – چه لطف بود که ناگاه رشحه قلمت

دیوان حافظ – یاری اندر کس نمی‌بینیم یاران را چه شد

دیوان حافظ – آن که رخسار تو را رنگ گل و نسرین داد

دیوان حافظ – یا رب این شمع دل‌افروز ز کاشانه کیست

دیوان حافظ –  ای پسته تو خنده زده بر حدیث قند

دیوان حافظ – صبا اگر گذری افتدت به کشور دوست

دیوان حافظ – راهی بزن که آهی بر ساز آن توان زد

دیوان حافظ – ستاره‌ای بدرخشید و ماه مجلس شد

دیوان حافظ – سر ارادت ما و آستان حضرت دوست

دیوان حافظ – یاد باد آن که ز ما وقت سفر یاد نکرد

دیوان حافظ – روضه خلد برین خلوت درویشان است

دیوان حافظ – ماهم این هفته برون رفت و به چشمم سالی‌ست

دیوان حافظ – دوش از جناب آصف پیک بشارت آمد

دیوان حافظ – کی شعر تر انگیزد خاطر که حزین باشد

دیوان حافظ – دوش آگهی ز یار سفر کرده داد باد

دیوان حافظ – ای نسیم سحر آرامگه یار کجاست

دیوان حافظ – سینه از آتش دل، در غم جانانه بسوخت

دیوان حافظ – کلک مشکین تو روزی که ز ما یاد کند

دیوان حافظ – گفتم کی ام دهان و لبت کامران کنند

دیوان حافظ – در این زمانه رفیقی که خالی از خلل است

دیوان حافظ – بلبلی خون دلی خورد و گلی حاصل کرد

دیوان حافظ – زلف‌آشفته و خوی‌کرده و خندان‌لب و مست

دیوان حافظ – در نظربازی ما بی‌خبران حیرانند

دیوان حافظ – صبا وقت سحر بویی ز زلف یار می‌آورد

دیوان حافظ – حسن تو همیشه در فزون باد

دیوان حافظ – نسیم باد صبا دوشم آگهی آورد

دیوان حافظ – دلی که غیب نمای است و جام جم دارد

دیوان حافظ – تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد

دیوان حافظ – حال دل با تو گفتنم، هوس است

دیوان حافظ – چه مستی است ندانم که رو به ما آورد

دیوان حافظ – منم که گوشه میخانه خانقاه من است

دیوان حافظ – پیرانه سرم عشق جوانی به سر افتاد

دیوان حافظ – خسروا گوی فلک در خم چوگان تو باد

دیوان حافظ – بلبلی برگ گلی خوش رنگ در منقار داشت

دیوان حافظ – بنفشه دوش به گل گفت و خوش نشانی داد

دیوان حافظ – یاد باد آن که نهانت نظری با ما بود

دیوان حافظ – گل بی‌رخ یار خوش نباشد

دیوان حافظ – میر من خوش می‌روی کاندر سر و پا میرمت

دیوان حافظ – کس نیست که افتاده آن زلف دوتا نیست

دیوان حافظ – صوفی ار باده به اندازه خورد نوشش باد

دیوان حافظ –  گر می‌فروش حاجت رندان روا کند

دیوان حافظ – جان بی‌جمال جانان میل جهان ندارد

دیوان حافظ – آن که از سنبل او غالیه تابی دارد

دیوان حافظ – آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند

دیوان حافظ – زاهد ظاهرپرست از حال ما آگاه نیست

دیوان حافظ – صبا به لطف بگو آن غزال رعنا را