دیوان حافظ – زلفت هزار دل به یکی تاره مو ببست

دیوان حافظ – گر ز دست زلف مشکینت خطایی رفت رفت

دیوان حافظ – یاد باد آن که ز ما وقت سفر یاد نکرد

دیوان حافظ – بلبلی خون دلی خورد و گلی حاصل کرد

دیوان حافظ – صوفی از پرتو می راز نهانی دانست

دیوان حافظ – یاد باد آن که نهانت نظری با ما بود

دیوان حافظ – آن کس که به دست جام دارد

دیوان حافظ – عکس روی تو چو در آینه جام افتاد

دیوان حافظ – غلام نرگس مست تو تاجدارانند

دیوان حافظ – دل و دینم شد و دلبر به ملامت برخاست

دیوان حافظ – دانی که چنگ و عود چه تقریر می‌کنند

دیوان حافظ – روی تو کس ندید و هزارت رقیب هست

دیوان حافظ – درخت دوستی بنشان که کام دل به بار آرد

دیوان حافظ – خوشتر ز عیش و صحبت و باغ و بهار چیست

دیوان حافظ – مدامم مست می‌دارد نسیم جعد گیسویت

دیوان حافظ – صبا اگر گذری افتدت به کشور دوست

دیوان حافظ – جان بی‌جمال جانان میل جهان ندارد

دیوان حافظ – زاهد خلوت‌نشین دوش به میخانه شد

دیوان حافظ – ساقیا آمدن عید، مبارک بادت

دیوان حافظ – میر من خوش می‌روی کاندر سر و پا میرمت

دیوان حافظ – سحر چون خسرو خاور علم بر کوهساران زد

دیوان حافظ – نیست در شهر نگاری که دل ما ببرد

دیوان حافظ – سال‌ها دل طلب جام جم از ما می‌کرد

دیوان حافظ – بتی دارم که گرد گل ز سنبل سایه‌بان دارد

دیوان حافظ – دیدی که یار جز سر جور و ستم نداشت

دیوان حافظ – تویی که بر سر خوبان کشوری چون تاج

دیوان حافظ – المنة لله که در میکده باز است

دیوان حافظ – آن کیست کز روی کرم با ما وفاداری کند

دیوان حافظ – هر آن کو خاطر مجموع و یار نازنین دارد

دیوان حافظ –  سحرم دولت بیدار به بالین آمد

دیوان حافظ – بیا که ترک فلک خوان روزه غارت کرد

دیوان حافظ – مردم دیده ما جز به رخت ناظر نیست

دیوان حافظ – روز هجران و شب فرقت یار آخر شد

دیوان حافظ – زلف‌آشفته و خوی‌کرده و خندان‌لب و مست

دیوان حافظ – اگر نه باده غم دل ز یاد ما ببرد

دیوان حافظ – روزه یک سو شد و عید آمد و دل‌ها برخاست

دیوان حافظ – روزگاریست که سودای بتان دین من است

دیوان حافظ – رواق منظر چشم من آشیانه توست

دیوان حافظ – دل از من برد و روی از من نهان کرد

دیوان حافظ – شنیده‌ام سخنی خوش که پیر کنعان گفت

دیوان حافظ – حسب حالی ننوشتی و شد ایامی چند

دیوان حافظ – به آب روشن می عارفی طهارت کرد

دیوان حافظ – صوفی ار باده به اندازه خورد نوشش باد

دیوان حافظ –  نقدها را بود آیا که عیاری گیرند

دیوان حافظ – خمی که ابروی شوخ تو در کمان انداخت

دیوان حافظ –  ای پسته تو خنده زده بر حدیث قند

دیوان حافظ – به دام زلف تو دل مبتلای خویشتن است

دیوان حافظ – تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد

دیوان حافظ – بود آیا که در میکده‌ها بگشایند

دیوان حافظ – جز آستان توام در جهان پناهی نیست