دیوان حافظ – مطلب طاعت و پیمان و صلاح از من مست

دیوان حافظ – خدا چو صورت ابروی دلگشای تو بست

دیوان حافظ – آن کس که به دست جام دارد

دیوان حافظ – روز هجران و شب فرقت یار آخر شد

دیوان حافظ – اگر به مذهب تو خون عاشق است مباح

دیوان حافظ – گل در بر و می در کف و معشوق به کام است

دیوان حافظ – هر آن کو خاطر مجموع و یار نازنین دارد

دیوان حافظ – خوشتر ز عیش و صحبت و باغ و بهار چیست

دیوان حافظ –  هر که شد محرم دل در حرم یار بماند

دیوان حافظ – بنفشه دوش به گل گفت و خوش نشانی داد

دیوان حافظ – یاد باد آن که ز ما وقت سفر یاد نکرد

دیوان حافظ – دل ما به دور رویت ز چمن فراغ دارد

دیوان حافظ – صبا به لطف بگو آن غزال رعنا را

دیوان حافظ –  ای پسته تو خنده زده بر حدیث قند

دیوان حافظ – تا ز میخانه و می نام و نشان خواهد بود

دیوان حافظ – شکفته شد گل حمرا و گشت بلبل مست

دیوان حافظ – بود آیا که در میکده‌ها بگشایند

دیوان حافظ – عیب رندان مکن ای زاهد پاکیزه‌سرشت

دیوان حافظ – روی تو کس ندید و هزارت رقیب هست

دیوان حافظ – دلبر برفت و دلشدگان را خبر نکرد

دیوان حافظ – اگر نه باده غم دل ز یاد ما ببرد

دیوان حافظ – درد ما را نیست درمان الغیاث

دیوان حافظ – روضه خلد برین خلوت درویشان است

دیوان حافظ – به آب روشن می عارفی طهارت کرد

دیوان حافظ – مطرب عشق عجب ساز و نوایی دارد

دیوان حافظ – صوفی ار باده به اندازه خورد نوشش باد

دیوان حافظ – روشن از پرتو رویت نظری نیست که نیست

دیوان حافظ – دل از من برد و روی از من نهان کرد

دیوان حافظ – حاصل کارگه کون و مکان این همه نیست

دیوان حافظ – زاهد خلوت‌نشین دوش به میخانه شد

دیوان حافظ – بلبلی خون دلی خورد و گلی حاصل کرد

دیوان حافظ – خلوت گزیده را به تماشا چه حاجت است

دیوان حافظ – صبا وقت سحر بویی ز زلف یار می‌آورد

دیوان حافظ – جان بی‌جمال جانان میل جهان ندارد

دیوان حافظ – شاهد آن نیست که مویی و میانی دارد

دیوان حافظ – شربتی از لب لعلش نچشیدیم و برفت

دیوان حافظ – آن که رخسار تو را رنگ گل و نسرین داد

دیوان حافظ – دوش از جناب آصف پیک بشارت آمد

دیوان حافظ – کی شعر تر انگیزد خاطر که حزین باشد

دیوان حافظ – دل من در هوای روی فرخ

دیوان حافظ – یاری اندر کس نمی‌بینیم یاران را چه شد

دیوان حافظ –  گر می‌فروش حاجت رندان روا کند

دیوان حافظ – ستاره‌ای بدرخشید و ماه مجلس شد

دیوان حافظ – کنون که بر کف گل جام باده صاف است

دیوان حافظ – ساقی بیا که یار ز رخ پرده برگرفت

دیوان حافظ – نیست در شهر نگاری که دل ما ببرد

دیوان حافظ – صوفی بیا که آینه صافیست جام را

دیوان حافظ – یاد باد آن که نهانت نظری با ما بود

دیوان حافظ – واعظان کاین جلوه در محراب و منبر می‌کنند

دیوان حافظ – ساقی بیار باده که ماه صیام رفت