دیوان حافظ – خسروا گوی فلک در خم چوگان تو باد

دیوان حافظ – خستگان را چو طلب باشد و قوت نبود

دیوان حافظ – حاصل کارگه کون و مکان این همه نیست

دیوان حافظ – آن سیه‌چرده که شیرینی عالم با اوست

دیوان حافظ – کس نیست که افتاده آن زلف دوتا نیست

دیوان حافظ – گفتم ای سلطان خوبان رحم کن بر این غریب

دیوان حافظ – اگر آن ترک شیرازی به‌‌ دست‌ آرد دل ما را

دیوان حافظ – اگر به مذهب تو خون عاشق است مباح

دیوان حافظ – خدا چو صورت ابروی دلگشای تو بست

دیوان حافظ – کلک مشکین تو روزی که ز ما یاد کند

دیوان حافظ – اگر چه عرض هنر پیش یار بی‌ادبیست

دیوان حافظ –  هر که شد محرم دل در حرم یار بماند

دیوان حافظ – خوشتر ز عیش و صحبت و باغ و بهار چیست

دیوان حافظ – شنیده‌ام سخنی خوش که پیر کنعان گفت

دیوان حافظ – گل در بر و می در کف و معشوق به کام است

دیوان حافظ – همای اوج سعادت به دام ما افتد

دیوان حافظ – روی تو کس ندید و هزارت رقیب هست

دیوان حافظ – دل من در هوای روی فرخ

دیوان حافظ – ای فروغ ماه حسن‌، از روی رخشان شما

دیوان حافظ – خم زلف تو دام کفر و دین است

دیوان حافظ – دل از من برد و روی از من نهان کرد

دیوان حافظ – خواب آن نرگس فتان تو بی چیزی نیست

دیوان حافظ – مدامم مست می‌دارد نسیم جعد گیسویت

دیوان حافظ – بنال بلبل اگر با منت سر یاریست

دیوان حافظ –  ای پسته تو خنده زده بر حدیث قند

دیوان حافظ – یاری اندر کس نمی‌بینیم یاران را چه شد

دیوان حافظ – سر ارادت ما و آستان حضرت دوست

دیوان حافظ – منم که گوشه میخانه خانقاه من است

دیوان حافظ – چو بشنوی سخن اهل دل، مگو که خطاست

دیوان حافظ – ساقی بیار باده که ماه صیام رفت

دیوان حافظ – خوش است خلوت اگر یار یار من باشد

دیوان حافظ – روشنی طلعت تو ماه ندارد

دیوان حافظ – تا سر زلف تو در دست نسیم افتادست

دیوان حافظ – دوستان دختر رز توبه ز مستوری کرد

دیوان حافظ – برو به کار خود ای واعظ این چه فریادست

دیوان حافظ –  نقدها را بود آیا که عیاری گیرند

دیوان حافظ – صوفی نهاد دام و سر حقه باز کرد

دیوان حافظ – زاهد ظاهرپرست از حال ما آگاه نیست

دیوان حافظ – بلبلی خون دلی خورد و گلی حاصل کرد

دیوان حافظ – نسیم باد صبا دوشم آگهی آورد

دیوان حافظ – بنفشه دوش به گل گفت و خوش نشانی داد

دیوان حافظ – میر من خوش می‌روی کاندر سر و پا میرمت

دیوان حافظ – روزه یک سو شد و عید آمد و دل‌ها برخاست

دیوان حافظ – رو بر رهش نهادم و بر من گذر نکرد

دیوان حافظ – آن شب قدری که گویند اهل خلوت امشب است

دیوان حافظ – به ملازمان سلطان، که رساند این دعا را

دیوان حافظ – گداخت جان که شود کار دل تمام و نشد

دیوان حافظ – صوفی از پرتو می راز نهانی دانست

دیوان حافظ – گفتم کی ام دهان و لبت کامران کنند

دیوان حافظ –  هر که را با خط سبزت سر سودا باشد