دیوان حافظ – یارم چو قدح به دست گیرد

دیوان حافظ – شراب بی‌غش و ساقی خوش دو دام رهند

دیوان حافظ – زان یار دل‌نوازم شکری است با شکایت

دیوان حافظ – خوشتر ز عیش و صحبت و باغ و بهار چیست

دیوان حافظ – عیب رندان مکن ای زاهد پاکیزه‌سرشت

دیوان حافظ – گر ز دست زلف مشکینت خطایی رفت رفت

دیوان حافظ – به سر جام جم آنگه نظر توانی کرد

دیوان حافظ – بنال بلبل اگر با منت سر یاریست

دیوان حافظ – تا سر زلف تو در دست نسیم افتادست

دیوان حافظ – ای غایب از نظر به خدا می‌سپارمت

دیوان حافظ – چو بشنوی سخن اهل دل، مگو که خطاست

دیوان حافظ – زاهد ظاهرپرست از حال ما آگاه نیست

دیوان حافظ – بیا که قصر امل سخت سست‌بنیادست

دیوان حافظ – اگر نه باده غم دل ز یاد ما ببرد

دیوان حافظ – زلف‌آشفته و خوی‌کرده و خندان‌لب و مست

دیوان حافظ – کلک مشکین تو روزی که ز ما یاد کند

دیوان حافظ – جمالت آفتاب هر نظر باد

دیوان حافظ – نقد صوفی نه همه صافی بی‌غش باشد

دیوان حافظ – مردم دیده ما جز به رخت ناظر نیست

دیوان حافظ – ساقیا آمدن عید، مبارک بادت

دیوان حافظ – شکفته شد گل حمرا و گشت بلبل مست

دیوان حافظ – عکس روی تو چو در آینه جام افتاد

دیوان حافظ – گفتم ای سلطان خوبان رحم کن بر این غریب

دیوان حافظ –  ای پسته تو خنده زده بر حدیث قند

دیوان حافظ – کسی که حسن و خط دوست در نظر دارد

دیوان حافظ – حسن تو همیشه در فزون باد

دیوان حافظ – جز آستان توام در جهان پناهی نیست

دیوان حافظ – زلفت هزار دل به یکی تاره مو ببست

دیوان حافظ – حسنت به اتفاق ملاحت جهان گرفت

دیوان حافظ – دلی که غیب نمای است و جام جم دارد

دیوان حافظ – یا رب این شمع دل‌افروز ز کاشانه کیست

دیوان حافظ – صلاح کار کجا و من خراب کجا

دیوان حافظ – ساقی بیا که یار ز رخ پرده برگرفت

دیوان حافظ – بی مهر رخت روز مرا نور نماندست

دیوان حافظ – کی شعر تر انگیزد خاطر که حزین باشد

دیوان حافظ – دل ما به دور رویت ز چمن فراغ دارد

دیوان حافظ – در نظربازی ما بی‌خبران حیرانند

دیوان حافظ – سمن‌بویان غبار غم چو بنشینند بنشانند

دیوان حافظ –  هر که شد محرم دل در حرم یار بماند

دیوان حافظ –  هر که را با خط سبزت سر سودا باشد

دیوان حافظ – بتی دارم که گرد گل ز سنبل سایه‌بان دارد

دیوان حافظ – خم زلف تو دام کفر و دین است

دیوان حافظ – صوفی از پرتو می راز نهانی دانست

دیوان حافظ – دل سراپرده محبت اوست

دیوان حافظ – رونق عهد شباب است دگر بستان را

دیوان حافظ – گفتم کی ام دهان و لبت کامران کنند

دیوان حافظ – یاد باد آن که ز ما وقت سفر یاد نکرد

دیوان حافظ – واعظان کاین جلوه در محراب و منبر می‌کنند

دیوان حافظ – صحن بستان ذوق بخش و صحبت یاران خوش است

دیوان حافظ – شنیده‌ام سخنی خوش که پیر کنعان گفت