دیوان حافظ – به ملازمان سلطان، که رساند این دعا را

دیوان حافظ – سرو چمان من چرا میل چمن نمی‌کند

دیوان حافظ – سال‌ها دل طلب جام جم از ما می‌کرد

دیوان حافظ – جز آستان توام در جهان پناهی نیست

دیوان حافظ – دمی با غم به سر بردن جهان یک سر نمی‌ارزد

دیوان حافظ – آن کیست کز روی کرم با ما وفاداری کند

دیوان حافظ – دانی که چنگ و عود چه تقریر می‌کنند

دیوان حافظ – لعل سیراب به‌خون‌تشنه‌ لب یار من است

دیوان حافظ – بیا که ترک فلک خوان روزه غارت کرد

دیوان حافظ – کلک مشکین تو روزی که ز ما یاد کند

دیوان حافظ – ساقی به نور باده برافروز جام ما

دیوان حافظ – صبا اگر گذری افتدت به کشور دوست

دیوان حافظ – صحن بستان ذوق بخش و صحبت یاران خوش است

دیوان حافظ – آن که رخسار تو را رنگ گل و نسرین داد

دیوان حافظ – گل بی‌رخ یار خوش نباشد

دیوان حافظ – روز وصل دوستداران یاد باد

دیوان حافظ – آن که از سنبل او غالیه تابی دارد

دیوان حافظ – تویی که بر سر خوبان کشوری چون تاج

دیوان حافظ – راهی بزن که آهی بر ساز آن توان زد

دیوان حافظ – شربتی از لب لعلش نچشیدیم و برفت

دیوان حافظ – آن کس که به دست جام دارد

دیوان حافظ – به آب روشن می عارفی طهارت کرد

دیوان حافظ – دل سراپرده محبت اوست

دیوان حافظ – بنال بلبل اگر با منت سر یاریست

دیوان حافظ – سال‌ها دفتر ما در گرو صهبا بود

دیوان حافظ – بلبلی برگ گلی خوش رنگ در منقار داشت

دیوان حافظ – زان یار دل‌نوازم شکری است با شکایت

دیوان حافظ – عشق تو نهال حیرت آمد

دیوان حافظ – خم زلف تو دام کفر و دین است

دیوان حافظ – خدا چو صورت ابروی دلگشای تو بست

دیوان حافظ – گفتم کی ام دهان و لبت کامران کنند

دیوان حافظ – کس نیست که افتاده آن زلف دوتا نیست

دیوان حافظ – ای فروغ ماه حسن‌، از روی رخشان شما

دیوان حافظ – بلبلی خون دلی خورد و گلی حاصل کرد

دیوان حافظ – آن شب قدری که گویند اهل خلوت امشب است

دیوان حافظ – دست در حلقه آن زلف دوتا نتوان کرد

دیوان حافظ – اگر به مذهب تو خون عاشق است مباح

دیوان حافظ – تا ز میخانه و می نام و نشان خواهد بود

دیوان حافظ –  نقدها را بود آیا که عیاری گیرند

دیوان حافظ – آن سیه‌چرده که شیرینی عالم با اوست

دیوان حافظ – چو بشنوی سخن اهل دل، مگو که خطاست

دیوان حافظ – حسب حالی ننوشتی و شد ایامی چند

دیوان حافظ – ز گریه مردم چشمم نشسته در خون است

دیوان حافظ – روزگاریست که سودای بتان دین من است

دیوان حافظ – نه هر که چهره برافروخت دلبری داند

دیوان حافظ – دلا بسوز که سوز تو کارها بکند

دیوان حافظ – عیب رندان مکن ای زاهد پاکیزه‌سرشت

دیوان حافظ – برو به کار خود ای واعظ این چه فریادست

دیوان حافظ – خلوت گزیده را به تماشا چه حاجت است

دیوان حافظ – ساقی بیا که یار ز رخ پرده برگرفت