دیوان حافظ – ز گریه مردم چشمم نشسته در خون است

دیوان حافظ – یاد باد آن که نهانت نظری با ما بود

دیوان حافظ – روز وصل دوستداران یاد باد

دیوان حافظ – شربتی از لب لعلش نچشیدیم و برفت

دیوان حافظ – رسید مژده که ایام غم نخواهد ماند

دیوان حافظ – به آب روشن می عارفی طهارت کرد

دیوان حافظ – ستاره‌ای بدرخشید و ماه مجلس شد

دیوان حافظ – کس نیست که افتاده آن زلف دوتا نیست

دیوان حافظ –  صبا به تهنیت پیر می‌فروش آمد

دیوان حافظ – مرا به رندی و عشق آن فضول عیب کند

دیوان حافظ – شکفته شد گل حمرا و گشت بلبل مست

دیوان حافظ – دیدی که یار جز سر جور و ستم نداشت

دیوان حافظ – ای هدهد صبا به سبا می‌فرستمت

دیوان حافظ – دلبر برفت و دلشدگان را خبر نکرد

دیوان حافظ – چو بشنوی سخن اهل دل، مگو که خطاست

دیوان حافظ – خواب آن نرگس فتان تو بی چیزی نیست

دیوان حافظ – زاهد خلوت‌نشین دوش به میخانه شد

دیوان حافظ – در دیر مغان آمد، یارم قدحی در دست

دیوان حافظ – ای شاهد قدسی، که کشد بند نقابت

دیوان حافظ – خم زلف تو دام کفر و دین است

دیوان حافظ – مژده ای دل که دگر باد صبا بازآمد

دیوان حافظ – دل من در هوای روی فرخ

دیوان حافظ – مردم دیده ما جز به رخت ناظر نیست

دیوان حافظ – طایر دولت اگر باز گذاری بکند

دیوان حافظ – من و انکار شراب این چه حکایت باشد

دیوان حافظ – سمن‌بویان غبار غم چو بنشینند بنشانند

دیوان حافظ – آن ترک پری چهره که دوش از بر ما رفت

دیوان حافظ – بیا که ترک فلک خوان روزه غارت کرد

دیوان حافظ – بلبلی برگ گلی خوش رنگ در منقار داشت

دیوان حافظ – شاهدان گر دلبری زین سان کنند

دیوان حافظ – صوفی ار باده به اندازه خورد نوشش باد

دیوان حافظ – ساقی به نور باده برافروز جام ما

دیوان حافظ – آن که از سنبل او غالیه تابی دارد

دیوان حافظ – حاصل کارگه کون و مکان این همه نیست

دیوان حافظ – خمی که ابروی شوخ تو در کمان انداخت

دیوان حافظ – درد ما را نیست درمان الغیاث

دیوان حافظ – روزه یک سو شد و عید آمد و دل‌ها برخاست

دیوان حافظ – سال‌ها دل طلب جام جم از ما می‌کرد

دیوان حافظ – خوشتر ز عیش و صحبت و باغ و بهار چیست

دیوان حافظ – لعل سیراب به‌خون‌تشنه‌ لب یار من است

دیوان حافظ – دوش دیدم که ملائک در میخانه زدند

دیوان حافظ – تا ز میخانه و می نام و نشان خواهد بود

دیوان حافظ – هر آن کو خاطر مجموع و یار نازنین دارد

دیوان حافظ – به دام زلف تو دل مبتلای خویشتن است

دیوان حافظ – بنال بلبل اگر با منت سر یاریست

دیوان حافظ – رونق عهد شباب است دگر بستان را

دیوان حافظ –  نقدها را بود آیا که عیاری گیرند

دیوان حافظ – حسنت به اتفاق ملاحت جهان گرفت

دیوان حافظ – گفتم کی ام دهان و لبت کامران کنند

دیوان حافظ – دل ما به دور رویت ز چمن فراغ دارد