دیوان حافظ – دیدی که یار جز سر جور و ستم نداشت

دیوان حافظ – می‌دمد صبح و کله بست سحاب

دیوان حافظ – کس نیست که افتاده آن زلف دوتا نیست

دیوان حافظ – گداخت جان که شود کار دل تمام و نشد

دیوان حافظ – چو بشنوی سخن اهل دل، مگو که خطاست

دیوان حافظ – اگر نه باده غم دل ز یاد ما ببرد

دیوان حافظ – مردم دیده ما جز به رخت ناظر نیست

دیوان حافظ – آن شب قدری که گویند اهل خلوت امشب است

دیوان حافظ – روشن از پرتو رویت نظری نیست که نیست

دیوان حافظ – دلم جز مهر مه‌رویان طریقی بر نمی‌گیرد

دیوان حافظ – یارم چو قدح به دست گیرد

دیوان حافظ – مرا مهر سیه چشمان ز سر بیرون نخواهد شد

دیوان حافظ – پیرانه سرم عشق جوانی به سر افتاد

دیوان حافظ – دل من در هوای روی فرخ

دیوان حافظ – تویی که بر سر خوبان کشوری چون تاج

دیوان حافظ – بیا که ترک فلک خوان روزه غارت کرد

دیوان حافظ –  نقدها را بود آیا که عیاری گیرند

دیوان حافظ – حسن تو همیشه در فزون باد

دیوان حافظ –  هر که را با خط سبزت سر سودا باشد

دیوان حافظ – شراب بی‌غش و ساقی خوش دو دام رهند

دیوان حافظ – به دام زلف تو دل مبتلای خویشتن است

دیوان حافظ – دلبر برفت و دلشدگان را خبر نکرد

دیوان حافظ – آن که از سنبل او غالیه تابی دارد

دیوان حافظ – روزگاریست که سودای بتان دین من است

دیوان حافظ – ساقی ار باده از این دست به جام اندازد

دیوان حافظ – آن ترک پری چهره که دوش از بر ما رفت

دیوان حافظ – آن که رخسار تو را رنگ گل و نسرین داد

دیوان حافظ – آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند

دیوان حافظ – یا رب سببی ساز که یارم به سلامت

دیوان حافظ –  هر که شد محرم دل در حرم یار بماند

دیوان حافظ – منم که گوشه میخانه خانقاه من است

دیوان حافظ – حاصل کارگه کون و مکان این همه نیست

دیوان حافظ – یاری اندر کس نمی‌بینیم یاران را چه شد

دیوان حافظ – بیا که قصر امل سخت سست‌بنیادست

دیوان حافظ – زاهد ظاهرپرست از حال ما آگاه نیست

دیوان حافظ – دوش آگهی ز یار سفر کرده داد باد

دیوان حافظ – هر آن که جانب اهل خدا نگه دارد

دیوان حافظ – خیال روی تو در هر طریق همره ماست

دیوان حافظ – بی مهر رخت روز مرا نور نماندست

دیوان حافظ – ای غایب از نظر به خدا می‌سپارمت

دیوان حافظ – صوفی از پرتو می راز نهانی دانست

دیوان حافظ – دیر است که دل‌دار پیامی نفرستاد

دیوان حافظ – سحر بلبل حکایت با صبا کرد

دیوان حافظ – رو بر رهش نهادم و بر من گذر نکرد

دیوان حافظ – صبا به لطف بگو آن غزال رعنا را

دیوان حافظ – گفتم کی ام دهان و لبت کامران کنند

دیوان حافظ – آن سیه‌چرده که شیرینی عالم با اوست

دیوان حافظ – سمن‌بویان غبار غم چو بنشینند بنشانند

دیوان حافظ – نه هر که چهره برافروخت دلبری داند

دیوان حافظ – بلبلی خون دلی خورد و گلی حاصل کرد