دیوان حافظ – تویی که بر سر خوبان کشوری چون تاج

دیوان حافظ – سر ارادت ما و آستان حضرت دوست

دیوان حافظ – زلف‌آشفته و خوی‌کرده و خندان‌لب و مست

دیوان حافظ – درد ما را نیست درمان الغیاث

دیوان حافظ – قتل این خسته به شمشیر تو تقدیر نبود

دیوان حافظ – تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد

دیوان حافظ – سحر بلبل حکایت با صبا کرد

دیوان حافظ – ساقی به نور باده برافروز جام ما

دیوان حافظ – رسید مژده که ایام غم نخواهد ماند

دیوان حافظ – ساقی بیا که یار ز رخ پرده برگرفت

دیوان حافظ – کس نیست که افتاده آن زلف دوتا نیست

دیوان حافظ – آن که از سنبل او غالیه تابی دارد

دیوان حافظ – صبا وقت سحر بویی ز زلف یار می‌آورد

دیوان حافظ – شکفته شد گل حمرا و گشت بلبل مست

دیوان حافظ – گفتم کی ام دهان و لبت کامران کنند

دیوان حافظ – صلاح کار کجا و من خراب کجا

دیوان حافظ – خدا چو صورت ابروی دلگشای تو بست

دیوان حافظ – دوش در حلقه ما قصه گیسوی تو بود

دیوان حافظ – خواب آن نرگس فتان تو بی چیزی نیست

دیوان حافظ – مطرب عشق عجب ساز و نوایی دارد

دیوان حافظ – ساقی بیار باده که ماه صیام رفت

دیوان حافظ – تا ز میخانه و می نام و نشان خواهد بود

دیوان حافظ – بی مهر رخت روز مرا نور نماندست

دیوان حافظ – دی پیر می‌فروش که ذکرش به خیر باد

دیوان حافظ – دل از من برد و روی از من نهان کرد

دیوان حافظ – واعظان کاین جلوه در محراب و منبر می‌کنند

دیوان حافظ – شراب و عیش نهان چیست کار بی‌بنیاد

دیوان حافظ – راهی‌ست راه عشق که هیچش کناره نیست

دیوان حافظ – رونق عهد شباب است دگر بستان را

دیوان حافظ – ای فروغ ماه حسن‌، از روی رخشان شما

دیوان حافظ – اگر چه باده فرح بخش و باد گل‌بیز است

دیوان حافظ – صوفی بیا که آینه صافیست جام را

دیوان حافظ – خم زلف تو دام کفر و دین است

دیوان حافظ – کنون که می‌دمد از بوستان نسیم بهشت

دیوان حافظ – یا رب سببی ساز که یارم به سلامت

دیوان حافظ – به کوی میکده هر سالکی که ره دانست

دیوان حافظ – منم که گوشه میخانه خانقاه من است

دیوان حافظ – صبا به لطف بگو آن غزال رعنا را

دیوان حافظ – صبا اگر گذری افتدت به کشور دوست

دیوان حافظ – جمالت آفتاب هر نظر باد

دیوان حافظ – چو بشنوی سخن اهل دل، مگو که خطاست

دیوان حافظ – دلبر برفت و دلشدگان را خبر نکرد

دیوان حافظ – صوفی نهاد دام و سر حقه باز کرد

دیوان حافظ – روضه خلد برین خلوت درویشان است

دیوان حافظ – به دام زلف تو دل مبتلای خویشتن است

دیوان حافظ – بیا که قصر امل سخت سست‌بنیادست

دیوان حافظ – حسنت به اتفاق ملاحت جهان گرفت

دیوان حافظ – سرو چمان من چرا میل چمن نمی‌کند

دیوان حافظ – ساقی ار باده از این دست به جام اندازد

دیوان حافظ – سال‌ها دفتر ما در گرو صهبا بود