دیوان حافظ – کنون که می‌دمد از بوستان نسیم بهشت

دیوان حافظ –  نقدها را بود آیا که عیاری گیرند

دیوان حافظ – صوفی از پرتو می راز نهانی دانست

دیوان حافظ –  صبا به تهنیت پیر می‌فروش آمد

دیوان حافظ – دیر است که دل‌دار پیامی نفرستاد

دیوان حافظ – عیب رندان مکن ای زاهد پاکیزه‌سرشت

دیوان حافظ – زلف‌آشفته و خوی‌کرده و خندان‌لب و مست

دیوان حافظ – بعد از این دست من و دامن آن سرو بلند

دیوان حافظ – ای هدهد صبا به سبا می‌فرستمت

دیوان حافظ – جان بی‌جمال جانان میل جهان ندارد

دیوان حافظ – خوش آمد گل وز آن خوش‌تر نباشد

دیوان حافظ – دوستان دختر رز توبه ز مستوری کرد

دیوان حافظ – شکفته شد گل حمرا و گشت بلبل مست

دیوان حافظ – یاد باد آن که سر کوی توام منزل بود

دیوان حافظ – آن پیک نامور که رسید از دیار دوست

دیوان حافظ – سال‌ها دل طلب جام جم از ما می‌کرد

دیوان حافظ – به ملازمان سلطان، که رساند این دعا را

دیوان حافظ – ستاره‌ای بدرخشید و ماه مجلس شد

دیوان حافظ – رونق عهد شباب است دگر بستان را

دیوان حافظ – بنال بلبل اگر با منت سر یاریست

دیوان حافظ –  دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند

دیوان حافظ – بنفشه دوش به گل گفت و خوش نشانی داد

دیوان حافظ – روزگاریست که سودای بتان دین من است

دیوان حافظ – شنیده‌ام سخنی خوش که پیر کنعان گفت

دیوان حافظ – بیا که قصر امل سخت سست‌بنیادست

دیوان حافظ – صبحدم مرغ چمن با گل نوخاسته گفت

دیوان حافظ – اگر نه باده غم دل ز یاد ما ببرد

دیوان حافظ – کی شعر تر انگیزد خاطر که حزین باشد

دیوان حافظ – لعل سیراب به‌خون‌تشنه‌ لب یار من است

دیوان حافظ – منم که گوشه میخانه خانقاه من است

دیوان حافظ – یارم چو قدح به دست گیرد

دیوان حافظ – گفتم کی ام دهان و لبت کامران کنند

دیوان حافظ – بی مهر رخت روز مرا نور نماندست

دیوان حافظ – نفس باد صبا مشک‌فشان خواهد شد

دیوان حافظ – خواب آن نرگس فتان تو بی چیزی نیست

دیوان حافظ – تا سر زلف تو در دست نسیم افتادست

دیوان حافظ –  گر می‌فروش حاجت رندان روا کند

دیوان حافظ – می‌دمد صبح و کله بست سحاب

دیوان حافظ – صبا وقت سحر بویی ز زلف یار می‌آورد

دیوان حافظ – خسروا گوی فلک در خم چوگان تو باد

دیوان حافظ – شاهدان گر دلبری زین سان کنند

دیوان حافظ – خلوت گزیده را به تماشا چه حاجت است

دیوان حافظ – دل از من برد و روی از من نهان کرد

دیوان حافظ – دلی که غیب نمای است و جام جم دارد

دیوان حافظ – به دام زلف تو دل مبتلای خویشتن است

دیوان حافظ – مطرب عشق عجب ساز و نوایی دارد

دیوان حافظ – چه مستی است ندانم که رو به ما آورد

دیوان حافظ – گداخت جان که شود کار دل تمام و نشد

دیوان حافظ – مژده ای دل که دگر باد صبا بازآمد

دیوان حافظ – سرو چمان من چرا میل چمن نمی‌کند