دیوان حافظ – روز وصل دوستداران یاد باد

دیوان حافظ – دانی که چنگ و عود چه تقریر می‌کنند

دیوان حافظ – سرو چمان من چرا میل چمن نمی‌کند

دیوان حافظ – الا یا ایها الساقی ادرکأسا و ناولها

دیوان حافظ – من و انکار شراب این چه حکایت باشد

دیوان حافظ – ای غایب از نظر به خدا می‌سپارمت

دیوان حافظ – درد ما را نیست درمان الغیاث

دیوان حافظ – یا رب این شمع دل‌افروز ز کاشانه کیست

دیوان حافظ – بلبلی خون دلی خورد و گلی حاصل کرد

دیوان حافظ – دی پیر می‌فروش که ذکرش به خیر باد

دیوان حافظ – خمی که ابروی شوخ تو در کمان انداخت

دیوان حافظ – مردم دیده ما جز به رخت ناظر نیست

دیوان حافظ – قتل این خسته به شمشیر تو تقدیر نبود

دیوان حافظ – شنیده‌ام سخنی خوش که پیر کنعان گفت

دیوان حافظ – حسنت به اتفاق ملاحت جهان گرفت

دیوان حافظ – آن ترک پری چهره که دوش از بر ما رفت

دیوان حافظ – بیا که قصر امل سخت سست‌بنیادست

دیوان حافظ – روی تو کس ندید و هزارت رقیب هست

دیوان حافظ – گل بی‌رخ یار خوش نباشد

دیوان حافظ – شراب و عیش نهان چیست کار بی‌بنیاد

دیوان حافظ – گفتم کی ام دهان و لبت کامران کنند

دیوان حافظ – کنون که می‌دمد از بوستان نسیم بهشت

دیوان حافظ – آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند

دیوان حافظ – بود آیا که در میکده‌ها بگشایند

دیوان حافظ – زلفت هزار دل به یکی تاره مو ببست

دیوان حافظ – روضه خلد برین خلوت درویشان است

دیوان حافظ – یا رب سببی ساز که یارم به سلامت

دیوان حافظ – صوفی از پرتو می راز نهانی دانست

دیوان حافظ – تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد

دیوان حافظ – دوستان دختر رز توبه ز مستوری کرد

دیوان حافظ – سمن‌بویان غبار غم چو بنشینند بنشانند

دیوان حافظ – المنة لله که در میکده باز است

دیوان حافظ –  نقدها را بود آیا که عیاری گیرند

دیوان حافظ – دوش از مسجد سوی میخانه آمد پیر ما

دیوان حافظ – عیب رندان مکن ای زاهد پاکیزه‌سرشت

دیوان حافظ – ساقی بیار باده که ماه صیام رفت

دیوان حافظ – ساقی ار باده از این دست به جام اندازد

دیوان حافظ – ای نسیم سحر آرامگه یار کجاست

دیوان حافظ – دل ما به دور رویت ز چمن فراغ دارد

دیوان حافظ – آن شب قدری که گویند اهل خلوت امشب است

دیوان حافظ – کلک مشکین تو روزی که ز ما یاد کند

دیوان حافظ – سر ارادت ما و آستان حضرت دوست

دیوان حافظ – رسید مژده که ایام غم نخواهد ماند

دیوان حافظ – آن کس که به دست جام دارد

دیوان حافظ – بعد از این دست من و دامن آن سرو بلند

دیوان حافظ – مرا به رندی و عشق آن فضول عیب کند

دیوان حافظ – چه لطف بود که ناگاه رشحه قلمت

دیوان حافظ – به دام زلف تو دل مبتلای خویشتن است

دیوان حافظ – دارم امید عاطفتی از جناب دوست

دیوان حافظ – شربتی از لب لعلش نچشیدیم و برفت