دیوان حافظ – در نظربازی ما بی‌خبران حیرانند

دیوان حافظ – ساقی به نور باده برافروز جام ما

دیوان حافظ – جان بی‌جمال جانان میل جهان ندارد

دیوان حافظ – حسنت به اتفاق ملاحت جهان گرفت

دیوان حافظ – بیا که قصر امل سخت سست‌بنیادست

دیوان حافظ – آن ترک پری چهره که دوش از بر ما رفت

دیوان حافظ – مژده ای دل که دگر باد صبا بازآمد

دیوان حافظ – سینه از آتش دل، در غم جانانه بسوخت

دیوان حافظ – ای هدهد صبا به سبا می‌فرستمت

دیوان حافظ – خسروا گوی فلک در خم چوگان تو باد

دیوان حافظ – ز گریه مردم چشمم نشسته در خون است

دیوان حافظ – به ملازمان سلطان، که رساند این دعا را

دیوان حافظ – کس نیست که افتاده آن زلف دوتا نیست

دیوان حافظ – شربتی از لب لعلش نچشیدیم و برفت

دیوان حافظ – بود آیا که در میکده‌ها بگشایند

دیوان حافظ – صحن بستان ذوق بخش و صحبت یاران خوش است

دیوان حافظ – جز آستان توام در جهان پناهی نیست

دیوان حافظ – پیرانه سرم عشق جوانی به سر افتاد

دیوان حافظ – سمن‌بویان غبار غم چو بنشینند بنشانند

دیوان حافظ – زان یار دل‌نوازم شکری است با شکایت

دیوان حافظ – بتی دارم که گرد گل ز سنبل سایه‌بان دارد

دیوان حافظ – آن پیک نامور که رسید از دیار دوست

دیوان حافظ – صوفی بیا که آینه صافیست جام را

دیوان حافظ – سحر چون خسرو خاور علم بر کوهساران زد

دیوان حافظ – یاد باد آن که ز ما وقت سفر یاد نکرد

دیوان حافظ – روز هجران و شب فرقت یار آخر شد

دیوان حافظ – اگر آن ترک شیرازی به‌‌ دست‌ آرد دل ما را

دیوان حافظ – هر آن که جانب اهل خدا نگه دارد

دیوان حافظ – آن که از سنبل او غالیه تابی دارد

دیوان حافظ – دل از من برد و روی از من نهان کرد

دیوان حافظ – گر ز دست زلف مشکینت خطایی رفت رفت

دیوان حافظ – دانی که چنگ و عود چه تقریر می‌کنند

دیوان حافظ – دیدی که یار جز سر جور و ستم نداشت

دیوان حافظ – گداخت جان که شود کار دل تمام و نشد

دیوان حافظ – ای نسیم سحر آرامگه یار کجاست

دیوان حافظ – صوفی ار باده به اندازه خورد نوشش باد

دیوان حافظ – طایر دولت اگر باز گذاری بکند

دیوان حافظ – تویی که بر سر خوبان کشوری چون تاج

دیوان حافظ – تا ز میخانه و می نام و نشان خواهد بود

دیوان حافظ – یارم چو قدح به دست گیرد

دیوان حافظ – رو بر رهش نهادم و بر من گذر نکرد

دیوان حافظ – کنون که بر کف گل جام باده صاف است

دیوان حافظ – شکفته شد گل حمرا و گشت بلبل مست

دیوان حافظ – لعل سیراب به‌خون‌تشنه‌ لب یار من است

دیوان حافظ – آن سیه‌چرده که شیرینی عالم با اوست

دیوان حافظ – پیش از اینت بیش از این اندیشه عشاق بود

دیوان حافظ – می‌دمد صبح و کله بست سحاب

دیوان حافظ – روی تو کس ندید و هزارت رقیب هست

دیوان حافظ – نه هر که چهره برافروخت دلبری داند

دیوان حافظ – ای فروغ ماه حسن‌، از روی رخشان شما