دیوان حافظ – صبا وقت سحر بویی ز زلف یار می‌آورد

دیوان حافظ – خواب آن نرگس فتان تو بی چیزی نیست

دیوان حافظ – کسی که حسن و خط دوست در نظر دارد

دیوان حافظ –  هر که شد محرم دل در حرم یار بماند

دیوان حافظ – جمالت آفتاب هر نظر باد

دیوان حافظ – یا رب این شمع دل‌افروز ز کاشانه کیست

دیوان حافظ – ای نسیم سحر آرامگه یار کجاست

دیوان حافظ – گل در بر و می در کف و معشوق به کام است

دیوان حافظ – ای فروغ ماه حسن‌، از روی رخشان شما

دیوان حافظ – دیر است که دل‌دار پیامی نفرستاد

دیوان حافظ – دوش از مسجد سوی میخانه آمد پیر ما

دیوان حافظ – طایر دولت اگر باز گذاری بکند

دیوان حافظ – آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند

دیوان حافظ – صوفی ار باده به اندازه خورد نوشش باد

دیوان حافظ – مژده ای دل که دگر باد صبا بازآمد

دیوان حافظ – اگر چه باده فرح بخش و باد گل‌بیز است

دیوان حافظ – عشق تو نهال حیرت آمد

دیوان حافظ – دیدی ای دل که غم عشق دگربار چه کرد

دیوان حافظ – دمی با غم به سر بردن جهان یک سر نمی‌ارزد

دیوان حافظ – یاد باد آن که ز ما وقت سفر یاد نکرد

دیوان حافظ – زاهد ظاهرپرست از حال ما آگاه نیست

دیوان حافظ – دل از من برد و روی از من نهان کرد

دیوان حافظ – چو باد عزم سر کوی یار خواهم کرد

دیوان حافظ – آن سیه‌چرده که شیرینی عالم با اوست

دیوان حافظ – دلم جز مهر مه‌رویان طریقی بر نمی‌گیرد

دیوان حافظ – هر آن کو خاطر مجموع و یار نازنین دارد

دیوان حافظ – کس نیست که افتاده آن زلف دوتا نیست

دیوان حافظ – آن کیست کز روی کرم با ما وفاداری کند

دیوان حافظ – پیش از اینت بیش از این اندیشه عشاق بود

دیوان حافظ – دلا بسوز که سوز تو کارها بکند

دیوان حافظ –  هر که را با خط سبزت سر سودا باشد

دیوان حافظ – گل بی‌رخ یار خوش نباشد

دیوان حافظ – حسن تو همیشه در فزون باد

دیوان حافظ – اگر نه باده غم دل ز یاد ما ببرد

دیوان حافظ – تا ز میخانه و می نام و نشان خواهد بود

دیوان حافظ – دوش آگهی ز یار سفر کرده داد باد

دیوان حافظ – صوفی از پرتو می راز نهانی دانست

دیوان حافظ – دیدی که یار جز سر جور و ستم نداشت

دیوان حافظ – دل و دینم شد و دلبر به ملامت برخاست

دیوان حافظ – به حسن و خلق و وفا کس به یار ما نرسد

دیوان حافظ – شربتی از لب لعلش نچشیدیم و برفت

دیوان حافظ – رو بر رهش نهادم و بر من گذر نکرد

دیوان حافظ – خوشتر ز عیش و صحبت و باغ و بهار چیست

دیوان حافظ – روضه خلد برین خلوت درویشان است

دیوان حافظ – صبحدم مرغ چمن با گل نوخاسته گفت

دیوان حافظ – نه هر که چهره برافروخت دلبری داند

دیوان حافظ – حسنت به اتفاق ملاحت جهان گرفت

دیوان حافظ – بلبلی برگ گلی خوش رنگ در منقار داشت

دیوان حافظ – روزگاریست که سودای بتان دین من است

دیوان حافظ – تا سر زلف تو در دست نسیم افتادست