دیوان حافظ – مژده ای دل که دگر باد صبا بازآمد

دیوان حافظ – ای هدهد صبا به سبا می‌فرستمت

دیوان حافظ – دل ما به دور رویت ز چمن فراغ دارد

دیوان حافظ – خم زلف تو دام کفر و دین است

دیوان حافظ – به ملازمان سلطان، که رساند این دعا را

دیوان حافظ – ساقیا آمدن عید، مبارک بادت

دیوان حافظ – در ازل پرتو حسنت ز تجلی دم زد

دیوان حافظ – روز هجران و شب فرقت یار آخر شد

دیوان حافظ – چو باد عزم سر کوی یار خواهم کرد

دیوان حافظ – یا رب این شمع دل‌افروز ز کاشانه کیست

دیوان حافظ – درد ما را نیست درمان الغیاث

دیوان حافظ – دمی با غم به سر بردن جهان یک سر نمی‌ارزد

دیوان حافظ – به سر جام جم آنگه نظر توانی کرد

دیوان حافظ – سحر چون خسرو خاور علم بر کوهساران زد

دیوان حافظ – باغ مرا چه حاجت سرو و صنوبر است

دیوان حافظ – ساقی ار باده از این دست به جام اندازد

دیوان حافظ –  سحرم دولت بیدار به بالین آمد

دیوان حافظ – عکس روی تو چو در آینه جام افتاد

دیوان حافظ – حال دل با تو گفتنم، هوس است

دیوان حافظ – همای اوج سعادت به دام ما افتد

دیوان حافظ – نه هر که چهره برافروخت دلبری داند

دیوان حافظ – مدامم مست می‌دارد نسیم جعد گیسویت

دیوان حافظ – مرا به رندی و عشق آن فضول عیب کند

دیوان حافظ – زلف‌آشفته و خوی‌کرده و خندان‌لب و مست

دیوان حافظ – زاهد ظاهرپرست از حال ما آگاه نیست

دیوان حافظ – کسی که حسن و خط دوست در نظر دارد

دیوان حافظ – دلم جز مهر مه‌رویان طریقی بر نمی‌گیرد

دیوان حافظ – مطلب طاعت و پیمان و صلاح از من مست

دیوان حافظ – رواق منظر چشم من آشیانه توست

دیوان حافظ – ای نسیم سحر آرامگه یار کجاست

دیوان حافظ – بیا که ترک فلک خوان روزه غارت کرد

دیوان حافظ – کی شعر تر انگیزد خاطر که حزین باشد

دیوان حافظ – ستاره‌ای بدرخشید و ماه مجلس شد

دیوان حافظ – آن ترک پری چهره که دوش از بر ما رفت

دیوان حافظ – گفتم ای سلطان خوبان رحم کن بر این غریب

دیوان حافظ – شربتی از لب لعلش نچشیدیم و برفت

دیوان حافظ – یاد باد آن که ز ما وقت سفر یاد نکرد

دیوان حافظ – شنیده‌ام سخنی خوش که پیر کنعان گفت

دیوان حافظ – صوفی ار باده به اندازه خورد نوشش باد

دیوان حافظ – بعد از این دست من و دامن آن سرو بلند

دیوان حافظ – دلبر برفت و دلشدگان را خبر نکرد

دیوان حافظ – دیدی ای دل که غم عشق دگربار چه کرد

دیوان حافظ – یارم چو قدح به دست گیرد

دیوان حافظ – ای شاهد قدسی، که کشد بند نقابت

دیوان حافظ – به کوی میکده هر سالکی که ره دانست

دیوان حافظ – هر آن کو خاطر مجموع و یار نازنین دارد

دیوان حافظ – کس نیست که افتاده آن زلف دوتا نیست

دیوان حافظ – بنفشه دوش به گل گفت و خوش نشانی داد

دیوان حافظ – شراب بی‌غش و ساقی خوش دو دام رهند

دیوان حافظ – در نظربازی ما بی‌خبران حیرانند