دیوان حافظ – ساقیا آمدن عید، مبارک بادت

دیوان حافظ – دل سراپرده محبت اوست

دیوان حافظ – بلبلی خون دلی خورد و گلی حاصل کرد

دیوان حافظ – روی تو کس ندید و هزارت رقیب هست

دیوان حافظ – حسن تو همیشه در فزون باد

دیوان حافظ – کس نیست که افتاده آن زلف دوتا نیست

دیوان حافظ – صبا وقت سحر بویی ز زلف یار می‌آورد

دیوان حافظ – سمن‌بویان غبار غم چو بنشینند بنشانند

دیوان حافظ – خستگان را چو طلب باشد و قوت نبود

دیوان حافظ – صوفی نهاد دام و سر حقه باز کرد

دیوان حافظ – جمالت آفتاب هر نظر باد

دیوان حافظ –  دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند

دیوان حافظ – اگر چه باده فرح بخش و باد گل‌بیز است

دیوان حافظ – به آب روشن می عارفی طهارت کرد

دیوان حافظ – کنون که بر کف گل جام باده صاف است

دیوان حافظ – بی مهر رخت روز مرا نور نماندست

دیوان حافظ – حسب حالی ننوشتی و شد ایامی چند

دیوان حافظ – یاری اندر کس نمی‌بینیم یاران را چه شد

دیوان حافظ – شاهدان گر دلبری زین سان کنند

دیوان حافظ – نفس باد صبا مشک‌فشان خواهد شد

دیوان حافظ – راهی‌ست راه عشق که هیچش کناره نیست

دیوان حافظ – درد ما را نیست درمان الغیاث

دیوان حافظ – خسروا گوی فلک در خم چوگان تو باد

دیوان حافظ – آن که رخسار تو را رنگ گل و نسرین داد

دیوان حافظ – هر آن کو خاطر مجموع و یار نازنین دارد

دیوان حافظ – خوشتر ز عیش و صحبت و باغ و بهار چیست

دیوان حافظ –  هر که را با خط سبزت سر سودا باشد

دیوان حافظ – بلبلی برگ گلی خوش رنگ در منقار داشت

دیوان حافظ – روز وصل دوستداران یاد باد

دیوان حافظ – کنون که می‌دمد از بوستان نسیم بهشت

دیوان حافظ – بنفشه دوش به گل گفت و خوش نشانی داد

دیوان حافظ – سال‌ها دفتر ما در گرو صهبا بود

دیوان حافظ – یا رب سببی ساز که یارم به سلامت

دیوان حافظ – آن پیک نامور که رسید از دیار دوست

دیوان حافظ – دیدی ای دل که غم عشق دگربار چه کرد

دیوان حافظ – دانی که چنگ و عود چه تقریر می‌کنند

دیوان حافظ – ساقی به نور باده برافروز جام ما

دیوان حافظ – ساقیا برخیز و درده جام را

دیوان حافظ – دوش از جناب آصف پیک بشارت آمد

دیوان حافظ – زلف‌آشفته و خوی‌کرده و خندان‌لب و مست

دیوان حافظ – مردم دیده ما جز به رخت ناظر نیست

دیوان حافظ – دل می‌رود ز دستم صاحب‌دلان خدا را

دیوان حافظ – کی شعر تر انگیزد خاطر که حزین باشد

دیوان حافظ – صوفی بیا که آینه صافیست جام را

دیوان حافظ – مدامم مست می‌دارد نسیم جعد گیسویت

دیوان حافظ – آن شب قدری که گویند اهل خلوت امشب است

دیوان حافظ – رونق عهد شباب است دگر بستان را

دیوان حافظ – تا ز میخانه و می نام و نشان خواهد بود

دیوان حافظ – مرا به رندی و عشق آن فضول عیب کند

دیوان حافظ –  گر می‌فروش حاجت رندان روا کند