دیوان حافظ – ای هدهد صبا به سبا می‌فرستمت

دیوان حافظ – در این زمانه رفیقی که خالی از خلل است

دیوان حافظ – درد ما را نیست درمان الغیاث

دیوان حافظ –  سحرم دولت بیدار به بالین آمد

دیوان حافظ – ما را ز خیال تو چه پروای شراب است

دیوان حافظ – جمالت آفتاب هر نظر باد

دیوان حافظ – صبحدم مرغ چمن با گل نوخاسته گفت

دیوان حافظ – دوش در حلقه ما قصه گیسوی تو بود

دیوان حافظ –  ای پسته تو خنده زده بر حدیث قند

دیوان حافظ – ای غایب از نظر به خدا می‌سپارمت

دیوان حافظ – زان یار دل‌نوازم شکری است با شکایت

دیوان حافظ – جز آستان توام در جهان پناهی نیست

دیوان حافظ – سحر چون خسرو خاور علم بر کوهساران زد

دیوان حافظ – روشن از پرتو رویت نظری نیست که نیست

دیوان حافظ – نیست در شهر نگاری که دل ما ببرد

دیوان حافظ – گفتم ای سلطان خوبان رحم کن بر این غریب

دیوان حافظ – لعل سیراب به‌خون‌تشنه‌ لب یار من است

دیوان حافظ – آن کس که به دست جام دارد

دیوان حافظ – ای شاهد قدسی، که کشد بند نقابت

دیوان حافظ – به آب روشن می عارفی طهارت کرد

دیوان حافظ – آن سیه‌چرده که شیرینی عالم با اوست

دیوان حافظ – خوش آمد گل وز آن خوش‌تر نباشد

دیوان حافظ – چو بشنوی سخن اهل دل، مگو که خطاست

دیوان حافظ – نقد صوفی نه همه صافی بی‌غش باشد

دیوان حافظ – دل من در هوای روی فرخ

دیوان حافظ – باغ مرا چه حاجت سرو و صنوبر است

دیوان حافظ – خدا چو صورت ابروی دلگشای تو بست

دیوان حافظ – هر آن که جانب اهل خدا نگه دارد

دیوان حافظ – نسیم باد صبا دوشم آگهی آورد

دیوان حافظ – آن پیک نامور که رسید از دیار دوست

دیوان حافظ – روزه یک سو شد و عید آمد و دل‌ها برخاست

دیوان حافظ – الا یا ایها الساقی ادرکأسا و ناولها

دیوان حافظ – کلک مشکین تو روزی که ز ما یاد کند

دیوان حافظ – جان بی‌جمال جانان میل جهان ندارد

دیوان حافظ – اگر چه عرض هنر پیش یار بی‌ادبیست

دیوان حافظ – دل ما به دور رویت ز چمن فراغ دارد

دیوان حافظ – روضه خلد برین خلوت درویشان است

دیوان حافظ – روزگاریست که سودای بتان دین من است

دیوان حافظ – رسید مژده که ایام غم نخواهد ماند

دیوان حافظ – کنون که بر کف گل جام باده صاف است

دیوان حافظ – نه هر که چهره برافروخت دلبری داند

دیوان حافظ – درخت دوستی بنشان که کام دل به بار آرد

دیوان حافظ – ستاره‌ای بدرخشید و ماه مجلس شد

دیوان حافظ – خمی که ابروی شوخ تو در کمان انداخت

دیوان حافظ – میر من خوش می‌روی کاندر سر و پا میرمت

دیوان حافظ – خستگان را چو طلب باشد و قوت نبود

دیوان حافظ – شنیده‌ام سخنی خوش که پیر کنعان گفت

دیوان حافظ – ای فروغ ماه حسن‌، از روی رخشان شما

دیوان حافظ – آن که رخسار تو را رنگ گل و نسرین داد

دیوان حافظ – دوش از مسجد سوی میخانه آمد پیر ما