دیوان حافظ – یاد باد آن که نهانت نظری با ما بود

دیوان حافظ – دوش از مسجد سوی میخانه آمد پیر ما

دیوان حافظ – دل من در هوای روی فرخ

دیوان حافظ – ساقی بیا که یار ز رخ پرده برگرفت

دیوان حافظ – چو باد عزم سر کوی یار خواهم کرد

دیوان حافظ – کنون که می‌دمد از بوستان نسیم بهشت

دیوان حافظ – خم زلف تو دام کفر و دین است

دیوان حافظ – تا ز میخانه و می نام و نشان خواهد بود

دیوان حافظ – صلاح کار کجا و من خراب کجا

دیوان حافظ – گفتم ای سلطان خوبان رحم کن بر این غریب

دیوان حافظ – شاهدان گر دلبری زین سان کنند

دیوان حافظ – دیدی که یار جز سر جور و ستم نداشت

دیوان حافظ – واعظان کاین جلوه در محراب و منبر می‌کنند

دیوان حافظ – طایر دولت اگر باز گذاری بکند

دیوان حافظ – زان یار دل‌نوازم شکری است با شکایت

دیوان حافظ – هر آن که جانب اهل خدا نگه دارد

دیوان حافظ – خوشتر ز عیش و صحبت و باغ و بهار چیست

دیوان حافظ – مدامم مست می‌دارد نسیم جعد گیسویت

دیوان حافظ – صبا اگر گذری افتدت به کشور دوست

دیوان حافظ – سینه از آتش دل، در غم جانانه بسوخت

دیوان حافظ – بیا که قصر امل سخت سست‌بنیادست

دیوان حافظ – سر ارادت ما و آستان حضرت دوست

دیوان حافظ – درخت دوستی بنشان که کام دل به بار آرد

دیوان حافظ – یا رب این شمع دل‌افروز ز کاشانه کیست

دیوان حافظ – مژده ای دل که دگر باد صبا بازآمد

دیوان حافظ – الا یا ایها الساقی ادرکأسا و ناولها

دیوان حافظ – گداخت جان که شود کار دل تمام و نشد

دیوان حافظ – پیش از اینت بیش از این اندیشه عشاق بود

دیوان حافظ – لعل سیراب به‌خون‌تشنه‌ لب یار من است

دیوان حافظ – شکفته شد گل حمرا و گشت بلبل مست

دیوان حافظ – پیرانه سرم عشق جوانی به سر افتاد

دیوان حافظ – رونق عهد شباب است دگر بستان را

دیوان حافظ – درد ما را نیست درمان الغیاث

دیوان حافظ – زلف‌آشفته و خوی‌کرده و خندان‌لب و مست

دیوان حافظ – دارم امید عاطفتی از جناب دوست

دیوان حافظ – خیال روی تو در هر طریق همره ماست

دیوان حافظ – یا رب سببی ساز که یارم به سلامت

دیوان حافظ – جان بی‌جمال جانان میل جهان ندارد

دیوان حافظ – المنة لله که در میکده باز است

دیوان حافظ – به ملازمان سلطان، که رساند این دعا را

دیوان حافظ – دلبر برفت و دلشدگان را خبر نکرد

دیوان حافظ – شاهد آن نیست که مویی و میانی دارد

دیوان حافظ – به حسن و خلق و وفا کس به یار ما نرسد

دیوان حافظ – آن شب قدری که گویند اهل خلوت امشب است

دیوان حافظ – بنفشه دوش به گل گفت و خوش نشانی داد

دیوان حافظ – صوفی نهاد دام و سر حقه باز کرد

دیوان حافظ – خواب آن نرگس فتان تو بی چیزی نیست

دیوان حافظ – ای نسیم سحر آرامگه یار کجاست

دیوان حافظ – در نظربازی ما بی‌خبران حیرانند

دیوان حافظ – آن که رخسار تو را رنگ گل و نسرین داد