دیوان حافظ – دل می‌رود ز دستم صاحب‌دلان خدا را

دیوان حافظ – رسید مژده که ایام غم نخواهد ماند

دیوان حافظ – ساقیا برخیز و درده جام را

دیوان حافظ – راهی بزن که آهی بر ساز آن توان زد

دیوان حافظ – سینه از آتش دل، در غم جانانه بسوخت

دیوان حافظ – ساقی بیا که یار ز رخ پرده برگرفت

دیوان حافظ – کسی که حسن و خط دوست در نظر دارد

دیوان حافظ – تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد

دیوان حافظ – یاد باد آن که سر کوی توام منزل بود

دیوان حافظ – به سر جام جم آنگه نظر توانی کرد

دیوان حافظ – شنیده‌ام سخنی خوش که پیر کنعان گفت

دیوان حافظ – همای اوج سعادت به دام ما افتد

دیوان حافظ – سحر بلبل حکایت با صبا کرد

دیوان حافظ – خم زلف تو دام کفر و دین است

دیوان حافظ – من و انکار شراب این چه حکایت باشد

دیوان حافظ – بی مهر رخت روز مرا نور نماندست

دیوان حافظ – یاد باد آن که ز ما وقت سفر یاد نکرد

دیوان حافظ – واعظان کاین جلوه در محراب و منبر می‌کنند

دیوان حافظ – خواب آن نرگس فتان تو بی چیزی نیست

دیوان حافظ – تا سر زلف تو در دست نسیم افتادست

دیوان حافظ – راهی‌ست راه عشق که هیچش کناره نیست

دیوان حافظ – چه مستی است ندانم که رو به ما آورد

دیوان حافظ – منم که گوشه میخانه خانقاه من است

دیوان حافظ – دوش آگهی ز یار سفر کرده داد باد

دیوان حافظ – مدامم مست می‌دارد نسیم جعد گیسویت

دیوان حافظ – خمی که ابروی شوخ تو در کمان انداخت

دیوان حافظ – ساقی به نور باده برافروز جام ما

دیوان حافظ – دوش دیدم که ملائک در میخانه زدند

دیوان حافظ – صحن بستان ذوق بخش و صحبت یاران خوش است

دیوان حافظ – اگر چه باده فرح بخش و باد گل‌بیز است

دیوان حافظ – روز وصل دوستداران یاد باد

دیوان حافظ – سحر چون خسرو خاور علم بر کوهساران زد

دیوان حافظ – حسن تو همیشه در فزون باد

دیوان حافظ –  نقدها را بود آیا که عیاری گیرند

دیوان حافظ – خستگان را چو طلب باشد و قوت نبود

دیوان حافظ – برو به کار خود ای واعظ این چه فریادست

دیوان حافظ – زلفت هزار دل به یکی تاره مو ببست

دیوان حافظ – به دام زلف تو دل مبتلای خویشتن است

دیوان حافظ – ای غایب از نظر به خدا می‌سپارمت

دیوان حافظ – به آب روشن می عارفی طهارت کرد

دیوان حافظ – دمی با غم به سر بردن جهان یک سر نمی‌ارزد

دیوان حافظ – حسنت به اتفاق ملاحت جهان گرفت

دیوان حافظ – ای شاهد قدسی، که کشد بند نقابت

دیوان حافظ – حاصل کارگه کون و مکان این همه نیست

دیوان حافظ – مرا به رندی و عشق آن فضول عیب کند

دیوان حافظ – تا ز میخانه و می نام و نشان خواهد بود

دیوان حافظ – خیال روی تو در هر طریق همره ماست

دیوان حافظ – خوش آمد گل وز آن خوش‌تر نباشد

دیوان حافظ – تویی که بر سر خوبان کشوری چون تاج

دیوان حافظ – اگر نه باده غم دل ز یاد ما ببرد