دیوان حافظ – تویی که بر سر خوبان کشوری چون تاج

دیوان حافظ – جمالت آفتاب هر نظر باد

دیوان حافظ – حال دل با تو گفتنم، هوس است

دیوان حافظ – زاهد خلوت‌نشین دوش به میخانه شد

دیوان حافظ – پیرانه سرم عشق جوانی به سر افتاد

دیوان حافظ – خواب آن نرگس فتان تو بی چیزی نیست

دیوان حافظ – آن ترک پری چهره که دوش از بر ما رفت

دیوان حافظ – روز هجران و شب فرقت یار آخر شد

دیوان حافظ – عیب رندان مکن ای زاهد پاکیزه‌سرشت

دیوان حافظ – خستگان را چو طلب باشد و قوت نبود

دیوان حافظ – صحن بستان ذوق بخش و صحبت یاران خوش است

دیوان حافظ –  سحرم دولت بیدار به بالین آمد

دیوان حافظ – راهی بزن که آهی بر ساز آن توان زد

دیوان حافظ – در نظربازی ما بی‌خبران حیرانند

دیوان حافظ – بیا که ترک فلک خوان روزه غارت کرد

دیوان حافظ – صوفی ار باده به اندازه خورد نوشش باد

دیوان حافظ –  در نمازم خم ابروی تو با یاد آمد

دیوان حافظ –  نقدها را بود آیا که عیاری گیرند

دیوان حافظ – رونق عهد شباب است دگر بستان را

دیوان حافظ – ماهم این هفته برون رفت و به چشمم سالی‌ست

دیوان حافظ – گفتم کی ام دهان و لبت کامران کنند

دیوان حافظ – مژده ای دل که دگر باد صبا بازآمد

دیوان حافظ – خوش آمد گل وز آن خوش‌تر نباشد

دیوان حافظ – تا ز میخانه و می نام و نشان خواهد بود

دیوان حافظ – عشق تو نهال حیرت آمد

دیوان حافظ – کس نیست که افتاده آن زلف دوتا نیست

دیوان حافظ – سحر بلبل حکایت با صبا کرد

دیوان حافظ – باغ مرا چه حاجت سرو و صنوبر است

دیوان حافظ – کی شعر تر انگیزد خاطر که حزین باشد

دیوان حافظ – زان یار دل‌نوازم شکری است با شکایت

دیوان حافظ – کنون که بر کف گل جام باده صاف است

دیوان حافظ – تا سر زلف تو در دست نسیم افتادست

دیوان حافظ – صوفی بیا که آینه صافیست جام را

دیوان حافظ – سر ارادت ما و آستان حضرت دوست

دیوان حافظ – کلک مشکین تو روزی که ز ما یاد کند

دیوان حافظ – گل بی‌رخ یار خوش نباشد

دیوان حافظ – بنفشه دوش به گل گفت و خوش نشانی داد

دیوان حافظ – طایر دولت اگر باز گذاری بکند

دیوان حافظ – دل و دینم شد و دلبر به ملامت برخاست

دیوان حافظ – آن سیه‌چرده که شیرینی عالم با اوست

دیوان حافظ – همای اوج سعادت به دام ما افتد

دیوان حافظ –  هر که را با خط سبزت سر سودا باشد

دیوان حافظ – اگر نه باده غم دل ز یاد ما ببرد

دیوان حافظ – روشنی طلعت تو ماه ندارد

دیوان حافظ – به دام زلف تو دل مبتلای خویشتن است

دیوان حافظ – ای شاهد قدسی، که کشد بند نقابت

دیوان حافظ – خمی که ابروی شوخ تو در کمان انداخت

دیوان حافظ – ای غایب از نظر به خدا می‌سپارمت

دیوان حافظ – راهی‌ست راه عشق که هیچش کناره نیست

دیوان حافظ – دوستان دختر رز توبه ز مستوری کرد