دیوان حافظ – بود آیا که در میکده‌ها بگشایند

دیوان حافظ – عشق تو نهال حیرت آمد

دیوان حافظ – عیب رندان مکن ای زاهد پاکیزه‌سرشت

دیوان حافظ – چو بشنوی سخن اهل دل، مگو که خطاست

دیوان حافظ – رواق منظر چشم من آشیانه توست

دیوان حافظ – سحر بلبل حکایت با صبا کرد

دیوان حافظ – واعظان کاین جلوه در محراب و منبر می‌کنند

دیوان حافظ – جز آستان توام در جهان پناهی نیست

دیوان حافظ – حسنت به اتفاق ملاحت جهان گرفت

دیوان حافظ – دل از من برد و روی از من نهان کرد

دیوان حافظ – آن کیست کز روی کرم با ما وفاداری کند

دیوان حافظ – باغ مرا چه حاجت سرو و صنوبر است

دیوان حافظ – غلام نرگس مست تو تاجدارانند

دیوان حافظ – نسیم باد صبا دوشم آگهی آورد

دیوان حافظ – ای فروغ ماه حسن‌، از روی رخشان شما

دیوان حافظ – بتی دارم که گرد گل ز سنبل سایه‌بان دارد

دیوان حافظ – دل من در هوای روی فرخ

دیوان حافظ – اگر چه عرض هنر پیش یار بی‌ادبیست

دیوان حافظ – یاری اندر کس نمی‌بینیم یاران را چه شد

دیوان حافظ – راهی‌ست راه عشق که هیچش کناره نیست

دیوان حافظ – روزه یک سو شد و عید آمد و دل‌ها برخاست

دیوان حافظ – یاد باد آن که نهانت نظری با ما بود

دیوان حافظ – دل ما به دور رویت ز چمن فراغ دارد

دیوان حافظ – مدامم مست می‌دارد نسیم جعد گیسویت

دیوان حافظ – المنة لله که در میکده باز است

دیوان حافظ – دانی که چنگ و عود چه تقریر می‌کنند

دیوان حافظ – روز هجران و شب فرقت یار آخر شد

دیوان حافظ – مرا مهر سیه چشمان ز سر بیرون نخواهد شد

دیوان حافظ – آن کس که به دست جام دارد

دیوان حافظ – دلا بسوز که سوز تو کارها بکند

دیوان حافظ – کسی که حسن و خط دوست در نظر دارد

دیوان حافظ – زلف‌آشفته و خوی‌کرده و خندان‌لب و مست

دیوان حافظ – دیدی ای دل که غم عشق دگربار چه کرد

دیوان حافظ – به سر جام جم آنگه نظر توانی کرد

دیوان حافظ – آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند

دیوان حافظ – به کوی میکده هر سالکی که ره دانست

دیوان حافظ – صبا اگر گذری افتدت به کشور دوست

دیوان حافظ – اگر نه باده غم دل ز یاد ما ببرد

دیوان حافظ – زاهد خلوت‌نشین دوش به میخانه شد

دیوان حافظ – خستگان را چو طلب باشد و قوت نبود

دیوان حافظ – به دام زلف تو دل مبتلای خویشتن است

دیوان حافظ – یاد باد آن که سر کوی توام منزل بود

دیوان حافظ – نقد صوفی نه همه صافی بی‌غش باشد

دیوان حافظ – روشن از پرتو رویت نظری نیست که نیست

دیوان حافظ – روضه خلد برین خلوت درویشان است

دیوان حافظ – جان بی‌جمال جانان میل جهان ندارد

دیوان حافظ – لعل سیراب به‌خون‌تشنه‌ لب یار من است

دیوان حافظ – شنیده‌ام سخنی خوش که پیر کنعان گفت

دیوان حافظ – ساقی به نور باده برافروز جام ما

دیوان حافظ – صوفی ار باده به اندازه خورد نوشش باد