دیوان حافظ – چو بشنوی سخن اهل دل، مگو که خطاست

دیوان حافظ – خیال روی تو در هر طریق همره ماست

دیوان حافظ – حسب حالی ننوشتی و شد ایامی چند

دیوان حافظ – حسنت به اتفاق ملاحت جهان گرفت

دیوان حافظ – یاری اندر کس نمی‌بینیم یاران را چه شد

دیوان حافظ – مطلب طاعت و پیمان و صلاح از من مست

دیوان حافظ – نقد صوفی نه همه صافی بی‌غش باشد

دیوان حافظ – سحر چون خسرو خاور علم بر کوهساران زد

دیوان حافظ – آن کیست کز روی کرم با ما وفاداری کند

دیوان حافظ – در این زمانه رفیقی که خالی از خلل است

دیوان حافظ – لعل سیراب به‌خون‌تشنه‌ لب یار من است

دیوان حافظ – سال‌ها دفتر ما در گرو صهبا بود

دیوان حافظ – آن ترک پری چهره که دوش از بر ما رفت

دیوان حافظ – نیست در شهر نگاری که دل ما ببرد

دیوان حافظ – چه مستی است ندانم که رو به ما آورد

دیوان حافظ – همای اوج سعادت به دام ما افتد

دیوان حافظ – دل می‌رود ز دستم صاحب‌دلان خدا را

دیوان حافظ – بیا که قصر امل سخت سست‌بنیادست

دیوان حافظ – صوفی ار باده به اندازه خورد نوشش باد

دیوان حافظ – دل ما به دور رویت ز چمن فراغ دارد

دیوان حافظ – ماهم این هفته برون رفت و به چشمم سالی‌ست

دیوان حافظ – شکفته شد گل حمرا و گشت بلبل مست

دیوان حافظ – زاهد ظاهرپرست از حال ما آگاه نیست

دیوان حافظ – گل بی‌رخ یار خوش نباشد

دیوان حافظ – دیدی ای دل که غم عشق دگربار چه کرد

دیوان حافظ – کس نیست که افتاده آن زلف دوتا نیست

دیوان حافظ – بنفشه دوش به گل گفت و خوش نشانی داد

دیوان حافظ – صلاح کار کجا و من خراب کجا

دیوان حافظ – بی مهر رخت روز مرا نور نماندست

دیوان حافظ – روزه یک سو شد و عید آمد و دل‌ها برخاست

دیوان حافظ – حال دل با تو گفتنم، هوس است

دیوان حافظ – زان یار دل‌نوازم شکری است با شکایت

دیوان حافظ – کی شعر تر انگیزد خاطر که حزین باشد

دیوان حافظ – شاهدان گر دلبری زین سان کنند

دیوان حافظ – کنون که می‌دمد از بوستان نسیم بهشت

دیوان حافظ – مرا به رندی و عشق آن فضول عیب کند

دیوان حافظ – چو باد عزم سر کوی یار خواهم کرد

دیوان حافظ – به جان خواجه و حق قدیم و عهد درست

دیوان حافظ – آن که رخسار تو را رنگ گل و نسرین داد

دیوان حافظ – کلک مشکین تو روزی که ز ما یاد کند

دیوان حافظ – خلوت گزیده را به تماشا چه حاجت است

دیوان حافظ – ساقی بیار باده که ماه صیام رفت

دیوان حافظ – آن که از سنبل او غالیه تابی دارد

دیوان حافظ – خمی که ابروی شوخ تو در کمان انداخت

دیوان حافظ – در ازل پرتو حسنت ز تجلی دم زد

دیوان حافظ – گداخت جان که شود کار دل تمام و نشد

دیوان حافظ – سمن‌بویان غبار غم چو بنشینند بنشانند

دیوان حافظ – ساقیا برخیز و درده جام را

دیوان حافظ – مدامم مست می‌دارد نسیم جعد گیسویت

دیوان حافظ –  نقدها را بود آیا که عیاری گیرند