دیوان حافظ – دوش دیدم که ملائک در میخانه زدند

دیوان حافظ – مرا به رندی و عشق آن فضول عیب کند

دیوان حافظ – به کوی میکده هر سالکی که ره دانست

دیوان حافظ – یاد باد آن که نهانت نظری با ما بود

دیوان حافظ – بنال بلبل اگر با منت سر یاریست

دیوان حافظ – دل می‌رود ز دستم صاحب‌دلان خدا را

دیوان حافظ – دلا بسوز که سوز تو کارها بکند

دیوان حافظ – کس نیست که افتاده آن زلف دوتا نیست

دیوان حافظ – بود آیا که در میکده‌ها بگشایند

دیوان حافظ – مرا مهر سیه چشمان ز سر بیرون نخواهد شد

دیوان حافظ – جز آستان توام در جهان پناهی نیست

دیوان حافظ – دوستان دختر رز توبه ز مستوری کرد

دیوان حافظ – درخت دوستی بنشان که کام دل به بار آرد

دیوان حافظ – چو بشنوی سخن اهل دل، مگو که خطاست

دیوان حافظ – بلبلی خون دلی خورد و گلی حاصل کرد

دیوان حافظ – دلبر برفت و دلشدگان را خبر نکرد

دیوان حافظ –  ای پسته تو خنده زده بر حدیث قند

دیوان حافظ – سر ارادت ما و آستان حضرت دوست

دیوان حافظ – مطرب عشق عجب ساز و نوایی دارد

دیوان حافظ – ساقی بیا که یار ز رخ پرده برگرفت

دیوان حافظ – عکس روی تو چو در آینه جام افتاد

دیوان حافظ – تویی که بر سر خوبان کشوری چون تاج

دیوان حافظ –  دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند

دیوان حافظ – الا یا ایها الساقی ادرکأسا و ناولها

دیوان حافظ – آن که از سنبل او غالیه تابی دارد

دیوان حافظ – دیدی که یار جز سر جور و ستم نداشت

دیوان حافظ – آن کیست کز روی کرم با ما وفاداری کند

دیوان حافظ – خوش است خلوت اگر یار یار من باشد

دیوان حافظ – دی پیر می‌فروش که ذکرش به خیر باد

دیوان حافظ – هر آن که جانب اهل خدا نگه دارد

دیوان حافظ – نسیم باد صبا دوشم آگهی آورد

دیوان حافظ – باغ مرا چه حاجت سرو و صنوبر است

دیوان حافظ – گفتم ای سلطان خوبان رحم کن بر این غریب

دیوان حافظ – دوش از مسجد سوی میخانه آمد پیر ما

دیوان حافظ – بی مهر رخت روز مرا نور نماندست

دیوان حافظ – آن پیک نامور که رسید از دیار دوست

دیوان حافظ – شراب بی‌غش و ساقی خوش دو دام رهند

دیوان حافظ – روزگاریست که سودای بتان دین من است

دیوان حافظ – حسنت به اتفاق ملاحت جهان گرفت

دیوان حافظ – بعد از این دست من و دامن آن سرو بلند

دیوان حافظ – روشنی طلعت تو ماه ندارد

دیوان حافظ – بنفشه دوش به گل گفت و خوش نشانی داد

دیوان حافظ – ماهم این هفته برون رفت و به چشمم سالی‌ست

دیوان حافظ – هر آن کو خاطر مجموع و یار نازنین دارد

دیوان حافظ – چه لطف بود که ناگاه رشحه قلمت

دیوان حافظ – خوش آمد گل وز آن خوش‌تر نباشد

دیوان حافظ – المنة لله که در میکده باز است

دیوان حافظ – صبا وقت سحر بویی ز زلف یار می‌آورد

دیوان حافظ – نقد صوفی نه همه صافی بی‌غش باشد

دیوان حافظ – خم زلف تو دام کفر و دین است