دیوان حافظ – دیر است که دل‌دار پیامی نفرستاد

دیوان حافظ – خوش است خلوت اگر یار یار من باشد

دیوان حافظ – میر من خوش می‌روی کاندر سر و پا میرمت

دیوان حافظ – روزه یک سو شد و عید آمد و دل‌ها برخاست

دیوان حافظ – مردم دیده ما جز به رخت ناظر نیست

دیوان حافظ – نیست در شهر نگاری که دل ما ببرد

دیوان حافظ – صبا وقت سحر بویی ز زلف یار می‌آورد

دیوان حافظ – زاهد خلوت‌نشین دوش به میخانه شد

دیوان حافظ – کنون که بر کف گل جام باده صاف است

دیوان حافظ – زلفت هزار دل به یکی تاره مو ببست

دیوان حافظ – آن پیک نامور که رسید از دیار دوست

دیوان حافظ – شکفته شد گل حمرا و گشت بلبل مست

دیوان حافظ – تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد

دیوان حافظ – صوفی از پرتو می راز نهانی دانست

دیوان حافظ – مژده ای دل که دگر باد صبا بازآمد

دیوان حافظ – اگر چه باده فرح بخش و باد گل‌بیز است

دیوان حافظ – جز آستان توام در جهان پناهی نیست

دیوان حافظ – کی شعر تر انگیزد خاطر که حزین باشد

دیوان حافظ – اگر چه عرض هنر پیش یار بی‌ادبیست

دیوان حافظ – دوش دیدم که ملائک در میخانه زدند

دیوان حافظ – سال‌ها دل طلب جام جم از ما می‌کرد

دیوان حافظ – لعل سیراب به‌خون‌تشنه‌ لب یار من است

دیوان حافظ – یاری اندر کس نمی‌بینیم یاران را چه شد

دیوان حافظ – سمن‌بویان غبار غم چو بنشینند بنشانند

دیوان حافظ – دارم امید عاطفتی از جناب دوست

دیوان حافظ – الا یا ایها الساقی ادرکأسا و ناولها

دیوان حافظ – راهی بزن که آهی بر ساز آن توان زد

دیوان حافظ – نسیم باد صبا دوشم آگهی آورد

دیوان حافظ – آن شب قدری که گویند اهل خلوت امشب است

دیوان حافظ – راهی‌ست راه عشق که هیچش کناره نیست

دیوان حافظ – پیرانه سرم عشق جوانی به سر افتاد

دیوان حافظ – دیدی ای دل که غم عشق دگربار چه کرد

دیوان حافظ – اگر به مذهب تو خون عاشق است مباح

دیوان حافظ – گداخت جان که شود کار دل تمام و نشد

دیوان حافظ – صبا به لطف بگو آن غزال رعنا را

دیوان حافظ –  ای پسته تو خنده زده بر حدیث قند

دیوان حافظ – تویی که بر سر خوبان کشوری چون تاج

دیوان حافظ – جان بی‌جمال جانان میل جهان ندارد

دیوان حافظ – ساقی بیا که یار ز رخ پرده برگرفت

دیوان حافظ – باغ مرا چه حاجت سرو و صنوبر است

دیوان حافظ – طایر دولت اگر باز گذاری بکند

دیوان حافظ – سرو چمان من چرا میل چمن نمی‌کند

دیوان حافظ – پیش از اینت بیش از این اندیشه عشاق بود

دیوان حافظ – صوفی نهاد دام و سر حقه باز کرد

دیوان حافظ – آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند

دیوان حافظ – خوشتر ز عیش و صحبت و باغ و بهار چیست

دیوان حافظ – برو به کار خود ای واعظ این چه فریادست

دیوان حافظ – خمی که ابروی شوخ تو در کمان انداخت

دیوان حافظ – رواق منظر چشم من آشیانه توست

دیوان حافظ – درد ما را نیست درمان الغیاث