دیوان حافظ – به حسن و خلق و وفا کس به یار ما نرسد

دیوان حافظ – چه لطف بود که ناگاه رشحه قلمت

دیوان حافظ – اگر به مذهب تو خون عاشق است مباح

دیوان حافظ –  نقدها را بود آیا که عیاری گیرند

دیوان حافظ – گل بی‌رخ یار خوش نباشد

دیوان حافظ – نیست در شهر نگاری که دل ما ببرد

دیوان حافظ – دیدی ای دل که غم عشق دگربار چه کرد

دیوان حافظ – جان بی‌جمال جانان میل جهان ندارد

دیوان حافظ – راهی بزن که آهی بر ساز آن توان زد

دیوان حافظ – عکس روی تو چو در آینه جام افتاد

دیوان حافظ – ای شاهد قدسی، که کشد بند نقابت

دیوان حافظ – غلام نرگس مست تو تاجدارانند

دیوان حافظ – خدا چو صورت ابروی دلگشای تو بست

دیوان حافظ – روشن از پرتو رویت نظری نیست که نیست

دیوان حافظ – دل سراپرده محبت اوست

دیوان حافظ – مرا به رندی و عشق آن فضول عیب کند

دیوان حافظ – دوش در حلقه ما قصه گیسوی تو بود

دیوان حافظ – ای غایب از نظر به خدا می‌سپارمت

دیوان حافظ – زلف‌آشفته و خوی‌کرده و خندان‌لب و مست

دیوان حافظ – شراب و عیش نهان چیست کار بی‌بنیاد

دیوان حافظ – دارم امید عاطفتی از جناب دوست

دیوان حافظ – ای فروغ ماه حسن‌، از روی رخشان شما

دیوان حافظ – تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد

دیوان حافظ – به ملازمان سلطان، که رساند این دعا را

دیوان حافظ – به جان خواجه و حق قدیم و عهد درست

دیوان حافظ – رو بر رهش نهادم و بر من گذر نکرد

دیوان حافظ – شاهد آن نیست که مویی و میانی دارد

دیوان حافظ – روزه یک سو شد و عید آمد و دل‌ها برخاست

دیوان حافظ – بود آیا که در میکده‌ها بگشایند

دیوان حافظ – سرو چمان من چرا میل چمن نمی‌کند

دیوان حافظ – دل از من برد و روی از من نهان کرد

دیوان حافظ – آن ترک پری چهره که دوش از بر ما رفت

دیوان حافظ – گل در بر و می در کف و معشوق به کام است

دیوان حافظ – صحن بستان ذوق بخش و صحبت یاران خوش است

دیوان حافظ – سینه از آتش دل، در غم جانانه بسوخت

دیوان حافظ –  سحرم دولت بیدار به بالین آمد

دیوان حافظ – دیر است که دل‌دار پیامی نفرستاد

دیوان حافظ – دلم جز مهر مه‌رویان طریقی بر نمی‌گیرد

دیوان حافظ – خسروا گوی فلک در خم چوگان تو باد

دیوان حافظ – باغ مرا چه حاجت سرو و صنوبر است

دیوان حافظ – به کوی میکده هر سالکی که ره دانست

دیوان حافظ – نه هر که چهره برافروخت دلبری داند

دیوان حافظ – در این زمانه رفیقی که خالی از خلل است

دیوان حافظ – خم زلف تو دام کفر و دین است

دیوان حافظ – اگر چه باده فرح بخش و باد گل‌بیز است

دیوان حافظ – مرا مهر سیه چشمان ز سر بیرون نخواهد شد

دیوان حافظ – ساقیا آمدن عید، مبارک بادت

دیوان حافظ – شاهدان گر دلبری زین سان کنند

دیوان حافظ – تا ز میخانه و می نام و نشان خواهد بود

دیوان حافظ – گفتم کی ام دهان و لبت کامران کنند