دیوان حافظ – حال دل با تو گفتنم، هوس است

دیوان حافظ – صبا به لطف بگو آن غزال رعنا را

دیوان حافظ – مردم دیده ما جز به رخت ناظر نیست

دیوان حافظ – اگر به مذهب تو خون عاشق است مباح

دیوان حافظ – دست در حلقه آن زلف دوتا نتوان کرد

دیوان حافظ – ساقی به نور باده برافروز جام ما

دیوان حافظ – ز گریه مردم چشمم نشسته در خون است

دیوان حافظ – راهی بزن که آهی بر ساز آن توان زد

دیوان حافظ – سرو چمان من چرا میل چمن نمی‌کند

دیوان حافظ – تویی که بر سر خوبان کشوری چون تاج

دیوان حافظ – چه لطف بود که ناگاه رشحه قلمت

دیوان حافظ – دوش آگهی ز یار سفر کرده داد باد

دیوان حافظ –  ای پسته تو خنده زده بر حدیث قند

دیوان حافظ – یاری اندر کس نمی‌بینیم یاران را چه شد

دیوان حافظ – صوفی نهاد دام و سر حقه باز کرد

دیوان حافظ – گفتم ای سلطان خوبان رحم کن بر این غریب

دیوان حافظ – خم زلف تو دام کفر و دین است

دیوان حافظ – کس نیست که افتاده آن زلف دوتا نیست

دیوان حافظ – به حسن و خلق و وفا کس به یار ما نرسد

دیوان حافظ – صوفی از پرتو می راز نهانی دانست

دیوان حافظ – نقد صوفی نه همه صافی بی‌غش باشد

دیوان حافظ – ستاره‌ای بدرخشید و ماه مجلس شد

دیوان حافظ – الا یا ایها الساقی ادرکأسا و ناولها

دیوان حافظ – مطلب طاعت و پیمان و صلاح از من مست

دیوان حافظ – ای شاهد قدسی، که کشد بند نقابت

دیوان حافظ – میر من خوش می‌روی کاندر سر و پا میرمت

دیوان حافظ – برو به کار خود ای واعظ این چه فریادست

دیوان حافظ – چو بشنوی سخن اهل دل، مگو که خطاست

دیوان حافظ – حسب حالی ننوشتی و شد ایامی چند

دیوان حافظ – رواق منظر چشم من آشیانه توست

دیوان حافظ – زلف‌آشفته و خوی‌کرده و خندان‌لب و مست

دیوان حافظ – روشنی طلعت تو ماه ندارد

دیوان حافظ – سال‌ها دفتر ما در گرو صهبا بود

دیوان حافظ – دیدی که یار جز سر جور و ستم نداشت

دیوان حافظ – دیر است که دل‌دار پیامی نفرستاد

دیوان حافظ – بنال بلبل اگر با منت سر یاریست

دیوان حافظ – دارم امید عاطفتی از جناب دوست

دیوان حافظ – اگر آن ترک شیرازی به‌‌ دست‌ آرد دل ما را

دیوان حافظ – زاهد خلوت‌نشین دوش به میخانه شد

دیوان حافظ – آن که رخسار تو را رنگ گل و نسرین داد

دیوان حافظ – شراب بی‌غش و ساقی خوش دو دام رهند

دیوان حافظ –  هر که شد محرم دل در حرم یار بماند

دیوان حافظ – خسروا گوی فلک در خم چوگان تو باد

دیوان حافظ – خلوت گزیده را به تماشا چه حاجت است

دیوان حافظ – آن که از سنبل او غالیه تابی دارد

دیوان حافظ – به ملازمان سلطان، که رساند این دعا را

دیوان حافظ – ساقیا برخیز و درده جام را

دیوان حافظ – روی تو کس ندید و هزارت رقیب هست

دیوان حافظ – خوش آمد گل وز آن خوش‌تر نباشد

دیوان حافظ – مرا به رندی و عشق آن فضول عیب کند