دیوان حافظ – شاهدان گر دلبری زین سان کنند

دیوان حافظ –  هر که را با خط سبزت سر سودا باشد

دیوان حافظ – صوفی از پرتو می راز نهانی دانست

دیوان حافظ – هر آن کو خاطر مجموع و یار نازنین دارد

دیوان حافظ –  ای پسته تو خنده زده بر حدیث قند

دیوان حافظ – ساقیا برخیز و درده جام را

دیوان حافظ – خستگان را چو طلب باشد و قوت نبود

دیوان حافظ – عیب رندان مکن ای زاهد پاکیزه‌سرشت

دیوان حافظ – دوستان دختر رز توبه ز مستوری کرد

دیوان حافظ – سرو چمان من چرا میل چمن نمی‌کند

دیوان حافظ – ستاره‌ای بدرخشید و ماه مجلس شد

دیوان حافظ – الا یا ایها الساقی ادرکأسا و ناولها

دیوان حافظ – خمی که ابروی شوخ تو در کمان انداخت

دیوان حافظ – زلف‌آشفته و خوی‌کرده و خندان‌لب و مست

دیوان حافظ – دوش دیدم که ملائک در میخانه زدند

دیوان حافظ – در ازل پرتو حسنت ز تجلی دم زد

دیوان حافظ – بعد از این دست من و دامن آن سرو بلند

دیوان حافظ – سمن‌بویان غبار غم چو بنشینند بنشانند

دیوان حافظ – به سر جام جم آنگه نظر توانی کرد

دیوان حافظ – آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند

دیوان حافظ – صوفی نهاد دام و سر حقه باز کرد

دیوان حافظ – گر ز دست زلف مشکینت خطایی رفت رفت

دیوان حافظ – خوش است خلوت اگر یار یار من باشد

دیوان حافظ – دل و دینم شد و دلبر به ملامت برخاست

دیوان حافظ – می‌دمد صبح و کله بست سحاب

دیوان حافظ – دل از من برد و روی از من نهان کرد

دیوان حافظ –  هر که شد محرم دل در حرم یار بماند

دیوان حافظ – آن سیه‌چرده که شیرینی عالم با اوست

دیوان حافظ – صبا وقت سحر بویی ز زلف یار می‌آورد

دیوان حافظ – مدامم مست می‌دارد نسیم جعد گیسویت

دیوان حافظ – آن شب قدری که گویند اهل خلوت امشب است

دیوان حافظ – کس نیست که افتاده آن زلف دوتا نیست

دیوان حافظ – زلفت هزار دل به یکی تاره مو ببست

دیوان حافظ – کلک مشکین تو روزی که ز ما یاد کند

دیوان حافظ – دیدی که یار جز سر جور و ستم نداشت

دیوان حافظ – قتل این خسته به شمشیر تو تقدیر نبود

دیوان حافظ –  دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند

دیوان حافظ – ای نسیم سحر آرامگه یار کجاست

دیوان حافظ – دوش از جناب آصف پیک بشارت آمد

دیوان حافظ – دانی که چنگ و عود چه تقریر می‌کنند

دیوان حافظ – یاری اندر کس نمی‌بینیم یاران را چه شد

دیوان حافظ – شراب بی‌غش و ساقی خوش دو دام رهند

دیوان حافظ – رونق عهد شباب است دگر بستان را

دیوان حافظ – باغ مرا چه حاجت سرو و صنوبر است

دیوان حافظ – اگر چه عرض هنر پیش یار بی‌ادبیست

دیوان حافظ – بتی دارم که گرد گل ز سنبل سایه‌بان دارد

دیوان حافظ – صبحدم مرغ چمن با گل نوخاسته گفت

دیوان حافظ – روی تو کس ندید و هزارت رقیب هست

دیوان حافظ – روز وصل دوستداران یاد باد

دیوان حافظ – خوش آمد گل وز آن خوش‌تر نباشد