دیوان حافظ – خلوت گزیده را به تماشا چه حاجت است

دیوان حافظ – آن سیه‌چرده که شیرینی عالم با اوست

دیوان حافظ – به آب روشن می عارفی طهارت کرد

دیوان حافظ – حاصل کارگه کون و مکان این همه نیست

دیوان حافظ – دوش از جناب آصف پیک بشارت آمد

دیوان حافظ – ای نسیم سحر آرامگه یار کجاست

دیوان حافظ – روشن از پرتو رویت نظری نیست که نیست

دیوان حافظ – صوفی ار باده به اندازه خورد نوشش باد

دیوان حافظ – صلاح کار کجا و من خراب کجا

دیوان حافظ – ای فروغ ماه حسن‌، از روی رخشان شما

دیوان حافظ – غلام نرگس مست تو تاجدارانند

دیوان حافظ – صوفی از پرتو می راز نهانی دانست

دیوان حافظ – یا رب سببی ساز که یارم به سلامت

دیوان حافظ – مژده ای دل که دگر باد صبا بازآمد

دیوان حافظ – کلک مشکین تو روزی که ز ما یاد کند

دیوان حافظ – دوستان دختر رز توبه ز مستوری کرد

دیوان حافظ – نیست در شهر نگاری که دل ما ببرد

دیوان حافظ – می‌دمد صبح و کله بست سحاب

دیوان حافظ – عیب رندان مکن ای زاهد پاکیزه‌سرشت

دیوان حافظ – گفتم کی ام دهان و لبت کامران کنند

دیوان حافظ – شاهد آن نیست که مویی و میانی دارد

دیوان حافظ – آن شب قدری که گویند اهل خلوت امشب است

دیوان حافظ – دمی با غم به سر بردن جهان یک سر نمی‌ارزد

دیوان حافظ – روی تو کس ندید و هزارت رقیب هست

دیوان حافظ – ای شاهد قدسی، که کشد بند نقابت

دیوان حافظ – نه هر که چهره برافروخت دلبری داند

دیوان حافظ – چو بشنوی سخن اهل دل، مگو که خطاست

دیوان حافظ – نسیم باد صبا دوشم آگهی آورد

دیوان حافظ – صوفی نهاد دام و سر حقه باز کرد

دیوان حافظ – اگر نه باده غم دل ز یاد ما ببرد

دیوان حافظ – کنون که می‌دمد از بوستان نسیم بهشت

دیوان حافظ – تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد

دیوان حافظ – دلبر برفت و دلشدگان را خبر نکرد

دیوان حافظ – پیش از اینت بیش از این اندیشه عشاق بود

دیوان حافظ – بتی دارم که گرد گل ز سنبل سایه‌بان دارد

دیوان حافظ – گداخت جان که شود کار دل تمام و نشد

دیوان حافظ – راهی بزن که آهی بر ساز آن توان زد

دیوان حافظ – برو به کار خود ای واعظ این چه فریادست

دیوان حافظ – بلبلی برگ گلی خوش رنگ در منقار داشت

دیوان حافظ – تا ز میخانه و می نام و نشان خواهد بود

دیوان حافظ – دلم جز مهر مه‌رویان طریقی بر نمی‌گیرد

دیوان حافظ – اگر روم ز پی‌اش فتنه‌ها برانگیزد

دیوان حافظ – دلا بسوز که سوز تو کارها بکند

دیوان حافظ – به دام زلف تو دل مبتلای خویشتن است

دیوان حافظ – به کوی میکده هر سالکی که ره دانست

دیوان حافظ – ماهم این هفته برون رفت و به چشمم سالی‌ست

دیوان حافظ – بنفشه دوش به گل گفت و خوش نشانی داد

دیوان حافظ – دوش دیدم که ملائک در میخانه زدند

دیوان حافظ – مرا به رندی و عشق آن فضول عیب کند

دیوان حافظ – مرحبا ای پیک مشتاقان بده پیغام دوست