دیوان حافظ – ساقی بیا که یار ز رخ پرده برگرفت

دیوان حافظ – در دیر مغان آمد، یارم قدحی در دست

دیوان حافظ – جمالت آفتاب هر نظر باد

دیوان حافظ – عشق تو نهال حیرت آمد

دیوان حافظ – خلوت گزیده را به تماشا چه حاجت است

دیوان حافظ – بلبلی برگ گلی خوش رنگ در منقار داشت

دیوان حافظ – بنال بلبل اگر با منت سر یاریست

دیوان حافظ – آن که رخسار تو را رنگ گل و نسرین داد

دیوان حافظ – مطلب طاعت و پیمان و صلاح از من مست

دیوان حافظ – آن کیست کز روی کرم با ما وفاداری کند

دیوان حافظ – روز وصل دوستداران یاد باد

دیوان حافظ – غلام نرگس مست تو تاجدارانند

دیوان حافظ – حسن تو همیشه در فزون باد

دیوان حافظ – روزه یک سو شد و عید آمد و دل‌ها برخاست

دیوان حافظ –  دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند

دیوان حافظ – مرا مهر سیه چشمان ز سر بیرون نخواهد شد

دیوان حافظ – چه لطف بود که ناگاه رشحه قلمت

دیوان حافظ – آن که از سنبل او غالیه تابی دارد

دیوان حافظ – دست در حلقه آن زلف دوتا نتوان کرد

دیوان حافظ – اگر چه باده فرح بخش و باد گل‌بیز است

دیوان حافظ – صبحدم مرغ چمن با گل نوخاسته گفت

دیوان حافظ – دوستان دختر رز توبه ز مستوری کرد

دیوان حافظ –  نقدها را بود آیا که عیاری گیرند

دیوان حافظ – سحر چون خسرو خاور علم بر کوهساران زد

دیوان حافظ – دلی که غیب نمای است و جام جم دارد

دیوان حافظ – تا ز میخانه و می نام و نشان خواهد بود

دیوان حافظ – اگر چه عرض هنر پیش یار بی‌ادبیست

دیوان حافظ – صلاح کار کجا و من خراب کجا

دیوان حافظ – دلا بسوز که سوز تو کارها بکند

دیوان حافظ – صوفی از پرتو می راز نهانی دانست

دیوان حافظ – زان یار دل‌نوازم شکری است با شکایت

دیوان حافظ –  هر که را با خط سبزت سر سودا باشد

دیوان حافظ – مرا به رندی و عشق آن فضول عیب کند

دیوان حافظ – خستگان را چو طلب باشد و قوت نبود

دیوان حافظ – روشنی طلعت تو ماه ندارد

دیوان حافظ – حسنت به اتفاق ملاحت جهان گرفت

دیوان حافظ – زاهد خلوت‌نشین دوش به میخانه شد

دیوان حافظ – اگر آن ترک شیرازی به‌‌ دست‌ آرد دل ما را

دیوان حافظ – یا رب سببی ساز که یارم به سلامت

دیوان حافظ – آن کس که به دست جام دارد

دیوان حافظ – ای غایب از نظر به خدا می‌سپارمت

دیوان حافظ – کلک مشکین تو روزی که ز ما یاد کند

دیوان حافظ – حسب حالی ننوشتی و شد ایامی چند

دیوان حافظ – دل می‌رود ز دستم صاحب‌دلان خدا را

دیوان حافظ – به کوی میکده هر سالکی که ره دانست

دیوان حافظ – ای شاهد قدسی، که کشد بند نقابت

دیوان حافظ – دل من در هوای روی فرخ

دیوان حافظ – به دام زلف تو دل مبتلای خویشتن است

دیوان حافظ – هر آن کو خاطر مجموع و یار نازنین دارد

دیوان حافظ – بود آیا که در میکده‌ها بگشایند