دیوان حافظ – روزگاریست که سودای بتان دین من است

دیوان حافظ – سحر بلبل حکایت با صبا کرد

دیوان حافظ – حال دل با تو گفتنم، هوس است

دیوان حافظ – دل سراپرده محبت اوست

دیوان حافظ –  هر که را با خط سبزت سر سودا باشد

دیوان حافظ – اگر چه باده فرح بخش و باد گل‌بیز است

دیوان حافظ – همای اوج سعادت به دام ما افتد

دیوان حافظ – بلبلی برگ گلی خوش رنگ در منقار داشت

دیوان حافظ – روضه خلد برین خلوت درویشان است

دیوان حافظ – حسن تو همیشه در فزون باد

دیوان حافظ – راهی‌ست راه عشق که هیچش کناره نیست

دیوان حافظ – صبا وقت سحر بویی ز زلف یار می‌آورد

دیوان حافظ – اگر چه عرض هنر پیش یار بی‌ادبیست

دیوان حافظ – تا سر زلف تو در دست نسیم افتادست

دیوان حافظ – آن سیه‌چرده که شیرینی عالم با اوست

دیوان حافظ – می‌دمد صبح و کله بست سحاب

دیوان حافظ – نسیم باد صبا دوشم آگهی آورد

دیوان حافظ – صبحدم مرغ چمن با گل نوخاسته گفت

دیوان حافظ – خمی که ابروی شوخ تو در کمان انداخت

دیوان حافظ – مرا به رندی و عشق آن فضول عیب کند

دیوان حافظ – دیدی ای دل که غم عشق دگربار چه کرد

دیوان حافظ – ای فروغ ماه حسن‌، از روی رخشان شما

دیوان حافظ – قتل این خسته به شمشیر تو تقدیر نبود

دیوان حافظ – گفتم ای سلطان خوبان رحم کن بر این غریب

دیوان حافظ – ای نسیم سحر آرامگه یار کجاست

دیوان حافظ – حاصل کارگه کون و مکان این همه نیست

دیوان حافظ – گر ز دست زلف مشکینت خطایی رفت رفت

دیوان حافظ – آن که رخسار تو را رنگ گل و نسرین داد

دیوان حافظ – واعظان کاین جلوه در محراب و منبر می‌کنند

دیوان حافظ – زاهد ظاهرپرست از حال ما آگاه نیست

دیوان حافظ – صوفی از پرتو می راز نهانی دانست

دیوان حافظ – درخت دوستی بنشان که کام دل به بار آرد

دیوان حافظ – آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند

دیوان حافظ – بلبلی خون دلی خورد و گلی حاصل کرد

دیوان حافظ – ساقی ار باده از این دست به جام اندازد

دیوان حافظ – روز وصل دوستداران یاد باد

دیوان حافظ – روی تو کس ندید و هزارت رقیب هست

دیوان حافظ – زلفت هزار دل به یکی تاره مو ببست

دیوان حافظ – خلوت گزیده را به تماشا چه حاجت است

دیوان حافظ – گداخت جان که شود کار دل تمام و نشد

دیوان حافظ – مردم دیده ما جز به رخت ناظر نیست

دیوان حافظ – کلک مشکین تو روزی که ز ما یاد کند

دیوان حافظ – یاری اندر کس نمی‌بینیم یاران را چه شد

دیوان حافظ – به کوی میکده هر سالکی که ره دانست

دیوان حافظ – دلی که غیب نمای است و جام جم دارد

دیوان حافظ – رونق عهد شباب است دگر بستان را

دیوان حافظ – بتی دارم که گرد گل ز سنبل سایه‌بان دارد

دیوان حافظ – یاد باد آن که ز ما وقت سفر یاد نکرد

دیوان حافظ – چه لطف بود که ناگاه رشحه قلمت

دیوان حافظ – تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد