دیوان حافظ – روزه یک سو شد و عید آمد و دل‌ها برخاست

دیوان حافظ – روشن از پرتو رویت نظری نیست که نیست

دیوان حافظ –  هر که را با خط سبزت سر سودا باشد

دیوان حافظ – دیدی ای دل که غم عشق دگربار چه کرد

دیوان حافظ – سمن‌بویان غبار غم چو بنشینند بنشانند

دیوان حافظ – مرحبا ای پیک مشتاقان بده پیغام دوست

دیوان حافظ – تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد

دیوان حافظ – ساقی به نور باده برافروز جام ما

دیوان حافظ – نه هر که چهره برافروخت دلبری داند

دیوان حافظ –  صبا به تهنیت پیر می‌فروش آمد

دیوان حافظ – روزگاریست که سودای بتان دین من است

دیوان حافظ – چه لطف بود که ناگاه رشحه قلمت

دیوان حافظ – مرا به رندی و عشق آن فضول عیب کند

دیوان حافظ – کنون که می‌دمد از بوستان نسیم بهشت

دیوان حافظ – مردم دیده ما جز به رخت ناظر نیست

دیوان حافظ – حسن تو همیشه در فزون باد

دیوان حافظ – زاهد خلوت‌نشین دوش به میخانه شد

دیوان حافظ – سرو چمان من چرا میل چمن نمی‌کند

دیوان حافظ – بیا که ترک فلک خوان روزه غارت کرد

دیوان حافظ – من و انکار شراب این چه حکایت باشد

دیوان حافظ –  ای پسته تو خنده زده بر حدیث قند

دیوان حافظ – شراب بی‌غش و ساقی خوش دو دام رهند

دیوان حافظ – مدامم مست می‌دارد نسیم جعد گیسویت

دیوان حافظ – دل سراپرده محبت اوست

دیوان حافظ – خم زلف تو دام کفر و دین است

دیوان حافظ – گفتم کی ام دهان و لبت کامران کنند

دیوان حافظ – ز گریه مردم چشمم نشسته در خون است

دیوان حافظ – لعل سیراب به‌خون‌تشنه‌ لب یار من است

دیوان حافظ – رونق عهد شباب است دگر بستان را

دیوان حافظ – ساقیا برخیز و درده جام را

دیوان حافظ – روز هجران و شب فرقت یار آخر شد

دیوان حافظ – به کوی میکده هر سالکی که ره دانست

دیوان حافظ – خوش آمد گل وز آن خوش‌تر نباشد

دیوان حافظ – زلفت هزار دل به یکی تاره مو ببست

دیوان حافظ – عشق تو نهال حیرت آمد

دیوان حافظ – پیش از اینت بیش از این اندیشه عشاق بود

دیوان حافظ – بلبلی برگ گلی خوش رنگ در منقار داشت

دیوان حافظ – روز وصل دوستداران یاد باد

دیوان حافظ – آن ترک پری چهره که دوش از بر ما رفت

دیوان حافظ – آن کس که به دست جام دارد

دیوان حافظ – آن سیه‌چرده که شیرینی عالم با اوست

دیوان حافظ – خستگان را چو طلب باشد و قوت نبود

دیوان حافظ – دلی که غیب نمای است و جام جم دارد

دیوان حافظ – برو به کار خود ای واعظ این چه فریادست

دیوان حافظ – صبا وقت سحر بویی ز زلف یار می‌آورد

دیوان حافظ – دانی که چنگ و عود چه تقریر می‌کنند

دیوان حافظ –  دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند

دیوان حافظ – به دام زلف تو دل مبتلای خویشتن است

دیوان حافظ – صوفی بیا که آینه صافیست جام را

دیوان حافظ – ای غایب از نظر به خدا می‌سپارمت