دیوان حافظ – اگر چه باده فرح بخش و باد گل‌بیز است

دیوان حافظ – بیا که قصر امل سخت سست‌بنیادست

دیوان حافظ – راهی‌ست راه عشق که هیچش کناره نیست

دیوان حافظ – غلام نرگس مست تو تاجدارانند

دیوان حافظ – هر آن که جانب اهل خدا نگه دارد

دیوان حافظ – کسی که حسن و خط دوست در نظر دارد

دیوان حافظ – کلک مشکین تو روزی که ز ما یاد کند

دیوان حافظ – اگر روم ز پی‌اش فتنه‌ها برانگیزد

دیوان حافظ – دیر است که دل‌دار پیامی نفرستاد

دیوان حافظ – خیال روی تو در هر طریق همره ماست

دیوان حافظ – گل بی‌رخ یار خوش نباشد

دیوان حافظ – واعظان کاین جلوه در محراب و منبر می‌کنند

دیوان حافظ – روی تو کس ندید و هزارت رقیب هست

دیوان حافظ –  ای پسته تو خنده زده بر حدیث قند

دیوان حافظ – خوش آمد گل وز آن خوش‌تر نباشد

دیوان حافظ – نفس باد صبا مشک‌فشان خواهد شد

دیوان حافظ – بی مهر رخت روز مرا نور نماندست

دیوان حافظ – میر من خوش می‌روی کاندر سر و پا میرمت

دیوان حافظ – به کوی میکده هر سالکی که ره دانست

دیوان حافظ – کنون که می‌دمد از بوستان نسیم بهشت

دیوان حافظ – جان بی‌جمال جانان میل جهان ندارد

دیوان حافظ – نیست در شهر نگاری که دل ما ببرد

دیوان حافظ – کی شعر تر انگیزد خاطر که حزین باشد

دیوان حافظ – برو به کار خود ای واعظ این چه فریادست

دیوان حافظ – ای فروغ ماه حسن‌، از روی رخشان شما

دیوان حافظ – ای شاهد قدسی، که کشد بند نقابت

دیوان حافظ – دل از من برد و روی از من نهان کرد

دیوان حافظ – دانی که چنگ و عود چه تقریر می‌کنند

دیوان حافظ – زان یار دل‌نوازم شکری است با شکایت

دیوان حافظ – دوش از جناب آصف پیک بشارت آمد

دیوان حافظ – درخت دوستی بنشان که کام دل به بار آرد

دیوان حافظ –  هر که شد محرم دل در حرم یار بماند

دیوان حافظ – گر ز دست زلف مشکینت خطایی رفت رفت

دیوان حافظ – صبحدم مرغ چمن با گل نوخاسته گفت

دیوان حافظ – دل و دینم شد و دلبر به ملامت برخاست

دیوان حافظ – مرا مهر سیه چشمان ز سر بیرون نخواهد شد

دیوان حافظ – یاد باد آن که نهانت نظری با ما بود

دیوان حافظ – پیرانه سرم عشق جوانی به سر افتاد

دیوان حافظ – سال‌ها دفتر ما در گرو صهبا بود

دیوان حافظ – یارم چو قدح به دست گیرد

دیوان حافظ – آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند

دیوان حافظ – دوش دیدم که ملائک در میخانه زدند

دیوان حافظ –  گر می‌فروش حاجت رندان روا کند

دیوان حافظ – رونق عهد شباب است دگر بستان را

دیوان حافظ –  هر که را با خط سبزت سر سودا باشد

دیوان حافظ – من و انکار شراب این چه حکایت باشد

دیوان حافظ – پیش از اینت بیش از این اندیشه عشاق بود

دیوان حافظ – صبا وقت سحر بویی ز زلف یار می‌آورد

دیوان حافظ – خمی که ابروی شوخ تو در کمان انداخت

دیوان حافظ – صحن بستان ذوق بخش و صحبت یاران خوش است