دیوان حافظ – خیال روی تو در هر طریق همره ماست

دیوان حافظ – خسروا گوی فلک در خم چوگان تو باد

دیوان حافظ – دلا بسوز که سوز تو کارها بکند

دیوان حافظ – المنة لله که در میکده باز است

دیوان حافظ – هر آن که جانب اهل خدا نگه دارد

دیوان حافظ – مرا مهر سیه چشمان ز سر بیرون نخواهد شد

دیوان حافظ – روز وصل دوستداران یاد باد

دیوان حافظ – آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند

دیوان حافظ – ای هدهد صبا به سبا می‌فرستمت

دیوان حافظ – اگر نه باده غم دل ز یاد ما ببرد

دیوان حافظ – گداخت جان که شود کار دل تمام و نشد

دیوان حافظ – قتل این خسته به شمشیر تو تقدیر نبود

دیوان حافظ – روضه خلد برین خلوت درویشان است

دیوان حافظ – رواق منظر چشم من آشیانه توست

دیوان حافظ –  هر که شد محرم دل در حرم یار بماند

دیوان حافظ – سینه از آتش دل، در غم جانانه بسوخت

دیوان حافظ – سال‌ها دفتر ما در گرو صهبا بود

دیوان حافظ – تویی که بر سر خوبان کشوری چون تاج

دیوان حافظ – غلام نرگس مست تو تاجدارانند

دیوان حافظ –  نقدها را بود آیا که عیاری گیرند

دیوان حافظ – ستاره‌ای بدرخشید و ماه مجلس شد

دیوان حافظ – کس نیست که افتاده آن زلف دوتا نیست

دیوان حافظ –  ای پسته تو خنده زده بر حدیث قند

دیوان حافظ – سحر چون خسرو خاور علم بر کوهساران زد

دیوان حافظ – چه لطف بود که ناگاه رشحه قلمت

دیوان حافظ – خلوت گزیده را به تماشا چه حاجت است

دیوان حافظ – صوفی ار باده به اندازه خورد نوشش باد

دیوان حافظ – میر من خوش می‌روی کاندر سر و پا میرمت

دیوان حافظ – دیدی ای دل که غم عشق دگربار چه کرد

دیوان حافظ – دوش در حلقه ما قصه گیسوی تو بود

دیوان حافظ – چو بشنوی سخن اهل دل، مگو که خطاست

دیوان حافظ – آن کس که به دست جام دارد

دیوان حافظ – اگر چه باده فرح بخش و باد گل‌بیز است

دیوان حافظ – گفتم ای سلطان خوبان رحم کن بر این غریب

دیوان حافظ – ساقی به نور باده برافروز جام ما

دیوان حافظ – جان بی‌جمال جانان میل جهان ندارد

دیوان حافظ – شاهد آن نیست که مویی و میانی دارد

دیوان حافظ – درخت دوستی بنشان که کام دل به بار آرد

دیوان حافظ – دل من در هوای روی فرخ

دیوان حافظ – دست در حلقه آن زلف دوتا نتوان کرد

دیوان حافظ – یا رب این شمع دل‌افروز ز کاشانه کیست

دیوان حافظ – بنفشه دوش به گل گفت و خوش نشانی داد

دیوان حافظ – مژده ای دل که دگر باد صبا بازآمد

دیوان حافظ – دانی که چنگ و عود چه تقریر می‌کنند

دیوان حافظ – روی تو کس ندید و هزارت رقیب هست

دیوان حافظ –  هر که را با خط سبزت سر سودا باشد

دیوان حافظ – نیست در شهر نگاری که دل ما ببرد

دیوان حافظ – آن که رخسار تو را رنگ گل و نسرین داد

دیوان حافظ – آن سیه‌چرده که شیرینی عالم با اوست

دیوان حافظ – زلف‌آشفته و خوی‌کرده و خندان‌لب و مست