دیوان حافظ – رونق عهد شباب است دگر بستان را

دیوان حافظ – کی شعر تر انگیزد خاطر که حزین باشد

دیوان حافظ –  سحرم دولت بیدار به بالین آمد

دیوان حافظ – سال‌ها دفتر ما در گرو صهبا بود

دیوان حافظ – گر ز دست زلف مشکینت خطایی رفت رفت

دیوان حافظ – بنفشه دوش به گل گفت و خوش نشانی داد

دیوان حافظ – دست در حلقه آن زلف دوتا نتوان کرد

دیوان حافظ – دل می‌رود ز دستم صاحب‌دلان خدا را

دیوان حافظ – ای نسیم سحر آرامگه یار کجاست

دیوان حافظ – ساقی بیا که یار ز رخ پرده برگرفت

دیوان حافظ – بعد از این دست من و دامن آن سرو بلند

دیوان حافظ – تا سر زلف تو در دست نسیم افتادست

دیوان حافظ – زاهد خلوت‌نشین دوش به میخانه شد

دیوان حافظ – مدامم مست می‌دارد نسیم جعد گیسویت

دیوان حافظ – یاد باد آن که ز ما وقت سفر یاد نکرد

دیوان حافظ – المنة لله که در میکده باز است

دیوان حافظ – صبحدم مرغ چمن با گل نوخاسته گفت

دیوان حافظ – مرحبا ای پیک مشتاقان بده پیغام دوست

دیوان حافظ – حسن تو همیشه در فزون باد

دیوان حافظ – باغ مرا چه حاجت سرو و صنوبر است

دیوان حافظ – ما را ز خیال تو چه پروای شراب است

دیوان حافظ – ای غایب از نظر به خدا می‌سپارمت

دیوان حافظ – به دام زلف تو دل مبتلای خویشتن است

دیوان حافظ – بیا که قصر امل سخت سست‌بنیادست

دیوان حافظ – یاد باد آن که سر کوی توام منزل بود

دیوان حافظ – خسروا گوی فلک در خم چوگان تو باد

دیوان حافظ – کنون که بر کف گل جام باده صاف است

دیوان حافظ – صلاح کار کجا و من خراب کجا

دیوان حافظ – ز گریه مردم چشمم نشسته در خون است

دیوان حافظ –  صبا به تهنیت پیر می‌فروش آمد

دیوان حافظ – به ملازمان سلطان، که رساند این دعا را

دیوان حافظ – نسیم باد صبا دوشم آگهی آورد

دیوان حافظ – جز آستان توام در جهان پناهی نیست

دیوان حافظ – بلبلی خون دلی خورد و گلی حاصل کرد

دیوان حافظ – اگر چه باده فرح بخش و باد گل‌بیز است

دیوان حافظ – در نظربازی ما بی‌خبران حیرانند

دیوان حافظ – دوش آگهی ز یار سفر کرده داد باد

دیوان حافظ – روز هجران و شب فرقت یار آخر شد

دیوان حافظ – گفتم ای سلطان خوبان رحم کن بر این غریب

دیوان حافظ – آن پیک نامور که رسید از دیار دوست

دیوان حافظ – در دیر مغان آمد، یارم قدحی در دست

دیوان حافظ – جمالت آفتاب هر نظر باد

دیوان حافظ – چه لطف بود که ناگاه رشحه قلمت

دیوان حافظ – دیدی ای دل که غم عشق دگربار چه کرد

دیوان حافظ – زلف‌آشفته و خوی‌کرده و خندان‌لب و مست

دیوان حافظ – خلوت گزیده را به تماشا چه حاجت است

دیوان حافظ – به کوی میکده هر سالکی که ره دانست

دیوان حافظ – ای شاهد قدسی، که کشد بند نقابت

دیوان حافظ – رسید مژده که ایام غم نخواهد ماند

دیوان حافظ – واعظان کاین جلوه در محراب و منبر می‌کنند