دیوان حافظ – به دام زلف تو دل مبتلای خویشتن است

دیوان حافظ – شراب بی‌غش و ساقی خوش دو دام رهند

دیوان حافظ –  صبا به تهنیت پیر می‌فروش آمد

دیوان حافظ – اگر روم ز پی‌اش فتنه‌ها برانگیزد

دیوان حافظ – شنیده‌ام سخنی خوش که پیر کنعان گفت

دیوان حافظ – رو بر رهش نهادم و بر من گذر نکرد

دیوان حافظ – پیرانه سرم عشق جوانی به سر افتاد

دیوان حافظ – هر آن که جانب اهل خدا نگه دارد

دیوان حافظ – به آب روشن می عارفی طهارت کرد

دیوان حافظ – بلبلی خون دلی خورد و گلی حاصل کرد

دیوان حافظ – دل ما به دور رویت ز چمن فراغ دارد

دیوان حافظ – به جان خواجه و حق قدیم و عهد درست

دیوان حافظ – چو بشنوی سخن اهل دل، مگو که خطاست

دیوان حافظ – دارم امید عاطفتی از جناب دوست

دیوان حافظ – دیدی که یار جز سر جور و ستم نداشت

دیوان حافظ – المنة لله که در میکده باز است

دیوان حافظ – سمن‌بویان غبار غم چو بنشینند بنشانند

دیوان حافظ – دیر است که دل‌دار پیامی نفرستاد

دیوان حافظ – در دیر مغان آمد، یارم قدحی در دست

دیوان حافظ – به کوی میکده هر سالکی که ره دانست

دیوان حافظ – خستگان را چو طلب باشد و قوت نبود

دیوان حافظ – مرا مهر سیه چشمان ز سر بیرون نخواهد شد

دیوان حافظ – آن شب قدری که گویند اهل خلوت امشب است

دیوان حافظ – روضه خلد برین خلوت درویشان است

دیوان حافظ – دلم جز مهر مه‌رویان طریقی بر نمی‌گیرد

دیوان حافظ –  ای پسته تو خنده زده بر حدیث قند

دیوان حافظ – کی شعر تر انگیزد خاطر که حزین باشد

دیوان حافظ – زان یار دل‌نوازم شکری است با شکایت

دیوان حافظ – ساقی بیا که یار ز رخ پرده برگرفت

دیوان حافظ – زاهد ظاهرپرست از حال ما آگاه نیست

دیوان حافظ – گر ز دست زلف مشکینت خطایی رفت رفت

دیوان حافظ – مرا به رندی و عشق آن فضول عیب کند

دیوان حافظ – صحن بستان ذوق بخش و صحبت یاران خوش است

دیوان حافظ – منم که گوشه میخانه خانقاه من است

دیوان حافظ – دوش آگهی ز یار سفر کرده داد باد

دیوان حافظ – آن که از سنبل او غالیه تابی دارد

دیوان حافظ – خوش آمد گل وز آن خوش‌تر نباشد

دیوان حافظ – دلا بسوز که سوز تو کارها بکند

دیوان حافظ – زاهد خلوت‌نشین دوش به میخانه شد

دیوان حافظ – روزگاریست که سودای بتان دین من است

دیوان حافظ – گداخت جان که شود کار دل تمام و نشد

دیوان حافظ – جمالت آفتاب هر نظر باد

دیوان حافظ – بعد از این دست من و دامن آن سرو بلند

دیوان حافظ – ز گریه مردم چشمم نشسته در خون است

دیوان حافظ – کنون که بر کف گل جام باده صاف است

دیوان حافظ – دوش دیدم که ملائک در میخانه زدند

دیوان حافظ – خمی که ابروی شوخ تو در کمان انداخت

دیوان حافظ – سرو چمان من چرا میل چمن نمی‌کند

دیوان حافظ – واعظان کاین جلوه در محراب و منبر می‌کنند

دیوان حافظ – گفتم ای سلطان خوبان رحم کن بر این غریب