دیوان حافظ – خمی که ابروی شوخ تو در کمان انداخت

دیوان حافظ – شراب و عیش نهان چیست کار بی‌بنیاد

دیوان حافظ – دیدی ای دل که غم عشق دگربار چه کرد

دیوان حافظ – مرا به رندی و عشق آن فضول عیب کند

دیوان حافظ – به دام زلف تو دل مبتلای خویشتن است

دیوان حافظ – دی پیر می‌فروش که ذکرش به خیر باد

دیوان حافظ – ای غایب از نظر به خدا می‌سپارمت

دیوان حافظ – دل ما به دور رویت ز چمن فراغ دارد

دیوان حافظ – المنة لله که در میکده باز است

دیوان حافظ – دارم امید عاطفتی از جناب دوست

دیوان حافظ – گر ز دست زلف مشکینت خطایی رفت رفت

دیوان حافظ – ز گریه مردم چشمم نشسته در خون است

دیوان حافظ – کسی که حسن و خط دوست در نظر دارد

دیوان حافظ – ستاره‌ای بدرخشید و ماه مجلس شد

دیوان حافظ – هر آن کو خاطر مجموع و یار نازنین دارد

دیوان حافظ – آن سیه‌چرده که شیرینی عالم با اوست

دیوان حافظ – رسید مژده که ایام غم نخواهد ماند

دیوان حافظ – بیا که ترک فلک خوان روزه غارت کرد

دیوان حافظ – دمی با غم به سر بردن جهان یک سر نمی‌ارزد

دیوان حافظ – درخت دوستی بنشان که کام دل به بار آرد

دیوان حافظ – دوش از جناب آصف پیک بشارت آمد

دیوان حافظ – نیست در شهر نگاری که دل ما ببرد

دیوان حافظ – روضه خلد برین خلوت درویشان است

دیوان حافظ – ای نسیم سحر آرامگه یار کجاست

دیوان حافظ – روزه یک سو شد و عید آمد و دل‌ها برخاست

دیوان حافظ – آن کیست کز روی کرم با ما وفاداری کند

دیوان حافظ – روشنی طلعت تو ماه ندارد

دیوان حافظ – آن ترک پری چهره که دوش از بر ما رفت

دیوان حافظ – خوش آمد گل وز آن خوش‌تر نباشد

دیوان حافظ –  دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند

دیوان حافظ – همای اوج سعادت به دام ما افتد

دیوان حافظ – ساقیا آمدن عید، مبارک بادت

دیوان حافظ – بنال بلبل اگر با منت سر یاریست

دیوان حافظ – اگر نه باده غم دل ز یاد ما ببرد

دیوان حافظ – بود آیا که در میکده‌ها بگشایند

دیوان حافظ – چو باد عزم سر کوی یار خواهم کرد

دیوان حافظ – خستگان را چو طلب باشد و قوت نبود

دیوان حافظ – جان بی‌جمال جانان میل جهان ندارد

دیوان حافظ – هر آن که جانب اهل خدا نگه دارد

دیوان حافظ – نفس باد صبا مشک‌فشان خواهد شد

دیوان حافظ – صوفی از پرتو می راز نهانی دانست

دیوان حافظ – صبا وقت سحر بویی ز زلف یار می‌آورد

دیوان حافظ – طایر دولت اگر باز گذاری بکند

دیوان حافظ – صوفی نهاد دام و سر حقه باز کرد

دیوان حافظ – مطلب طاعت و پیمان و صلاح از من مست

دیوان حافظ – صبحدم مرغ چمن با گل نوخاسته گفت

دیوان حافظ – پیش از اینت بیش از این اندیشه عشاق بود

دیوان حافظ – آن که رخسار تو را رنگ گل و نسرین داد

دیوان حافظ – سینه از آتش دل، در غم جانانه بسوخت

دیوان حافظ – آن شب قدری که گویند اهل خلوت امشب است