دیوان حافظ – روزه یک سو شد و عید آمد و دل‌ها برخاست

دیوان حافظ – شربتی از لب لعلش نچشیدیم و برفت

دیوان حافظ – خم زلف تو دام کفر و دین است

دیوان حافظ – روشن از پرتو رویت نظری نیست که نیست

دیوان حافظ – کنون که می‌دمد از بوستان نسیم بهشت

دیوان حافظ – روز وصل دوستداران یاد باد

دیوان حافظ – نقد صوفی نه همه صافی بی‌غش باشد

دیوان حافظ – ساقی به نور باده برافروز جام ما

دیوان حافظ – صبحدم مرغ چمن با گل نوخاسته گفت

دیوان حافظ – شکفته شد گل حمرا و گشت بلبل مست

دیوان حافظ – کنون که بر کف گل جام باده صاف است

دیوان حافظ – دست در حلقه آن زلف دوتا نتوان کرد

دیوان حافظ – مطلب طاعت و پیمان و صلاح از من مست

دیوان حافظ – بنفشه دوش به گل گفت و خوش نشانی داد

دیوان حافظ – دلی که غیب نمای است و جام جم دارد

دیوان حافظ – یا رب سببی ساز که یارم به سلامت

دیوان حافظ – جز آستان توام در جهان پناهی نیست

دیوان حافظ – آن شب قدری که گویند اهل خلوت امشب است

دیوان حافظ – خیال روی تو در هر طریق همره ماست

دیوان حافظ – من و انکار شراب این چه حکایت باشد

دیوان حافظ – عکس روی تو چو در آینه جام افتاد

دیوان حافظ – بود آیا که در میکده‌ها بگشایند

دیوان حافظ – یارم چو قدح به دست گیرد

دیوان حافظ – خوش آمد گل وز آن خوش‌تر نباشد

دیوان حافظ – زلف‌آشفته و خوی‌کرده و خندان‌لب و مست

دیوان حافظ – به کوی میکده هر سالکی که ره دانست

دیوان حافظ – راهی‌ست راه عشق که هیچش کناره نیست

دیوان حافظ – روز هجران و شب فرقت یار آخر شد

دیوان حافظ – دی پیر می‌فروش که ذکرش به خیر باد

دیوان حافظ – صوفی ار باده به اندازه خورد نوشش باد

دیوان حافظ – ای فروغ ماه حسن‌، از روی رخشان شما

دیوان حافظ –  هر که را با خط سبزت سر سودا باشد

دیوان حافظ – دوش دیدم که ملائک در میخانه زدند

دیوان حافظ –  ای پسته تو خنده زده بر حدیث قند

دیوان حافظ – زاهد ظاهرپرست از حال ما آگاه نیست

دیوان حافظ – دوستان دختر رز توبه ز مستوری کرد

دیوان حافظ – دلبر برفت و دلشدگان را خبر نکرد

دیوان حافظ – آن کیست کز روی کرم با ما وفاداری کند

دیوان حافظ – به دام زلف تو دل مبتلای خویشتن است

دیوان حافظ – روشنی طلعت تو ماه ندارد

دیوان حافظ – به حسن و خلق و وفا کس به یار ما نرسد

دیوان حافظ – جان بی‌جمال جانان میل جهان ندارد

دیوان حافظ –  در نمازم خم ابروی تو با یاد آمد

دیوان حافظ – سر ارادت ما و آستان حضرت دوست

دیوان حافظ – آن سیه‌چرده که شیرینی عالم با اوست

دیوان حافظ – نه هر که چهره برافروخت دلبری داند

دیوان حافظ – جمالت آفتاب هر نظر باد

دیوان حافظ – اگر چه عرض هنر پیش یار بی‌ادبیست

دیوان حافظ – دانی که چنگ و عود چه تقریر می‌کنند

دیوان حافظ – حسن تو همیشه در فزون باد