دیوان حافظ – به ملازمان سلطان، که رساند این دعا را

دیوان حافظ – الا یا ایها الساقی ادرکأسا و ناولها

دیوان حافظ – گداخت جان که شود کار دل تمام و نشد

دیوان حافظ – مرا به رندی و عشق آن فضول عیب کند

دیوان حافظ – کنون که بر کف گل جام باده صاف است

دیوان حافظ – عشق تو نهال حیرت آمد

دیوان حافظ – آن که رخسار تو را رنگ گل و نسرین داد

دیوان حافظ – ساقیا آمدن عید، مبارک بادت

دیوان حافظ – اگر به مذهب تو خون عاشق است مباح

دیوان حافظ – خدا چو صورت ابروی دلگشای تو بست

دیوان حافظ – شراب بی‌غش و ساقی خوش دو دام رهند

دیوان حافظ – دمی با غم به سر بردن جهان یک سر نمی‌ارزد

دیوان حافظ – عیب رندان مکن ای زاهد پاکیزه‌سرشت

دیوان حافظ – دوش آگهی ز یار سفر کرده داد باد

دیوان حافظ – چه مستی است ندانم که رو به ما آورد

دیوان حافظ – خوش است خلوت اگر یار یار من باشد

دیوان حافظ – رواق منظر چشم من آشیانه توست

دیوان حافظ – مطرب عشق عجب ساز و نوایی دارد

دیوان حافظ –  سحرم دولت بیدار به بالین آمد

دیوان حافظ – عکس روی تو چو در آینه جام افتاد

دیوان حافظ – کسی که حسن و خط دوست در نظر دارد

دیوان حافظ – مردم دیده ما جز به رخت ناظر نیست

دیوان حافظ – تا سر زلف تو در دست نسیم افتادست

دیوان حافظ – یاری اندر کس نمی‌بینیم یاران را چه شد

دیوان حافظ – تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد

دیوان حافظ – چو بشنوی سخن اهل دل، مگو که خطاست

دیوان حافظ – یا رب این شمع دل‌افروز ز کاشانه کیست

دیوان حافظ – دلم جز مهر مه‌رویان طریقی بر نمی‌گیرد

دیوان حافظ – شاهد آن نیست که مویی و میانی دارد

دیوان حافظ – گفتم ای سلطان خوبان رحم کن بر این غریب

دیوان حافظ – دل می‌رود ز دستم صاحب‌دلان خدا را

دیوان حافظ – پیرانه سرم عشق جوانی به سر افتاد

دیوان حافظ – رو بر رهش نهادم و بر من گذر نکرد

دیوان حافظ – دلی که غیب نمای است و جام جم دارد

دیوان حافظ – بیا که قصر امل سخت سست‌بنیادست

دیوان حافظ – بعد از این دست من و دامن آن سرو بلند

دیوان حافظ – ما را ز خیال تو چه پروای شراب است

دیوان حافظ – صوفی از پرتو می راز نهانی دانست

دیوان حافظ – صبحدم مرغ چمن با گل نوخاسته گفت

دیوان حافظ – دوش دیدم که ملائک در میخانه زدند

دیوان حافظ – آن پیک نامور که رسید از دیار دوست

دیوان حافظ – سال‌ها دفتر ما در گرو صهبا بود

دیوان حافظ –  در نمازم خم ابروی تو با یاد آمد

دیوان حافظ – دل من در هوای روی فرخ

دیوان حافظ – روز هجران و شب فرقت یار آخر شد

دیوان حافظ – سر ارادت ما و آستان حضرت دوست

دیوان حافظ – زلف‌آشفته و خوی‌کرده و خندان‌لب و مست

دیوان حافظ –  نقدها را بود آیا که عیاری گیرند

دیوان حافظ – حسب حالی ننوشتی و شد ایامی چند

دیوان حافظ – زلفت هزار دل به یکی تاره مو ببست