دیوان حافظ – خلوت گزیده را به تماشا چه حاجت است

دیوان حافظ – ز گریه مردم چشمم نشسته در خون است

دیوان حافظ – نیست در شهر نگاری که دل ما ببرد

دیوان حافظ – چه لطف بود که ناگاه رشحه قلمت

دیوان حافظ – بعد از این دست من و دامن آن سرو بلند

دیوان حافظ – خوش است خلوت اگر یار یار من باشد

دیوان حافظ – زلفت هزار دل به یکی تاره مو ببست

دیوان حافظ – همای اوج سعادت به دام ما افتد

دیوان حافظ – پیش از اینت بیش از این اندیشه عشاق بود

دیوان حافظ – اگر به مذهب تو خون عاشق است مباح

دیوان حافظ – روی تو کس ندید و هزارت رقیب هست

دیوان حافظ – دوش از جناب آصف پیک بشارت آمد

دیوان حافظ – آن سیه‌چرده که شیرینی عالم با اوست

دیوان حافظ – دوش دیدم که ملائک در میخانه زدند

دیوان حافظ – به جان خواجه و حق قدیم و عهد درست

دیوان حافظ – یا رب این شمع دل‌افروز ز کاشانه کیست

دیوان حافظ – مرحبا ای پیک مشتاقان بده پیغام دوست

دیوان حافظ – خستگان را چو طلب باشد و قوت نبود

دیوان حافظ – شنیده‌ام سخنی خوش که پیر کنعان گفت

دیوان حافظ – دل می‌رود ز دستم صاحب‌دلان خدا را

دیوان حافظ – اگر نه باده غم دل ز یاد ما ببرد

دیوان حافظ – هر آن که جانب اهل خدا نگه دارد

دیوان حافظ – به سر جام جم آنگه نظر توانی کرد

دیوان حافظ – آن شب قدری که گویند اهل خلوت امشب است

دیوان حافظ – صوفی ار باده به اندازه خورد نوشش باد

دیوان حافظ – دانی که چنگ و عود چه تقریر می‌کنند

دیوان حافظ – یارم چو قدح به دست گیرد

دیوان حافظ – یاد باد آن که نهانت نظری با ما بود

دیوان حافظ – تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد

دیوان حافظ –  در نمازم خم ابروی تو با یاد آمد

دیوان حافظ – پیرانه سرم عشق جوانی به سر افتاد

دیوان حافظ – غلام نرگس مست تو تاجدارانند

دیوان حافظ – آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند

دیوان حافظ – زاهد خلوت‌نشین دوش به میخانه شد

دیوان حافظ – خسروا گوی فلک در خم چوگان تو باد

دیوان حافظ –  هر که شد محرم دل در حرم یار بماند

دیوان حافظ – جمالت آفتاب هر نظر باد

دیوان حافظ –  سحرم دولت بیدار به بالین آمد

دیوان حافظ –  دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند

دیوان حافظ –  هر که را با خط سبزت سر سودا باشد

دیوان حافظ – به دام زلف تو دل مبتلای خویشتن است

دیوان حافظ – یاد باد آن که سر کوی توام منزل بود

دیوان حافظ – ساقی به نور باده برافروز جام ما

دیوان حافظ – دل و دینم شد و دلبر به ملامت برخاست

دیوان حافظ – مرا به رندی و عشق آن فضول عیب کند

دیوان حافظ – بتی دارم که گرد گل ز سنبل سایه‌بان دارد

دیوان حافظ – درد ما را نیست درمان الغیاث

دیوان حافظ – اگر چه باده فرح بخش و باد گل‌بیز است

دیوان حافظ – میر من خوش می‌روی کاندر سر و پا میرمت

دیوان حافظ – ای فروغ ماه حسن‌، از روی رخشان شما